قطع ارتباط با اقوام همسر - زندگی، عشق، آرامشزندگی، عشق، آرامش

پرسش:

دختری 30ساله هستم 6 ماه ست با دوست خواهر زادم 38 ساله انصافا از لحاظ ظاهر و باطن پسر خوبیه فرزند بزرگ خانواده 7 فرزندی-که 2دختر و پسر بعد متاهلند- اذری زبان که دورادور مارو میشناخته عقد کردیم شخصیتم مطیع و کمی منفی نگرست اونا بسیار مذهبی هستن ما نه زیاداما من سعی میکنم شبیه این اقا باشم مدت کمی بعد عقد مادرشون مسایلی مثل مشروب خوردن یادوست دختر داشتن اطرافیانم، سیگار کشیدن خواهر 54 سالمو، اعتیاد پاک شدن و بعد مرگ برادرم، جدا شدن خواهر زادم از زنش و ازدواج همون زن با پسر برادرمو علیرغم میل همسرم فهمیداعتقاد داره خانواده هامون بهم نمیخورن و ما بی بند وباریم گرچه بیراهم نمیگه اما تقصیر من چیه،همسرم تمامشو میدونست و جلو اومد هم شخصیت هم مالی مستقل است و خانواده بسیار وابسته اش هستن من معتقدم بدون مادرشم میشه اما میگه صبرکن تا راضی بشن که-این حرف- باعث شده فکرکنم دو دل شده ،سعیشو کرده و میکنه که تا الان نتیجه ای نداشته بسیار بحث و درگیری دارن چند ماهه که خانوادش ازم خواستن حتی خونشون هم نرم خودش هر روز میاد دیدنم برخلاف خواست مادرش-پس چندان به حرفشونم نیست-!!!!دیگه خودمم نمیدونم چی درسته چی غلط !شبیه غریقی که به هرچیزی چنگ میزنه میدونم میخندید اما مادرم زنی 70 ساله و خرافاتی ست که شنیده ستاره ما باهم جفت نبوده که تو این شرایط روی من تاثیر بدی گذاشته
ماباهم مشکل خاصی نداریم نمیخواهیم جدا بشیم باید چیکار کنم اصلا ارامش ندارم بشدت استرس دارم بطوریکه همه چیزم بهم ریخته تازه نمازمو میخونم اینم…..
2سال پیش از طریق سنتی با فردی که خواستگاری کرده بود اشنا شدم حدود 1 یا 1.5 سال با کشمش و درگیری فراوان که در نهایت نتونست مادرشو راضی کنه و جدا شدیم دیگه ازش خبری ندارم اما اون دوران تاثیرات زیاد عصبیت را بشدت رویم گذاشت الان عصبی تر و پرخاشگرتر شدم موقع عصبانیت نمیتونم خودمو کنترل کنم صلوات هم میفرستم اب خنک یا تغییر حالت چندان فایده ای نداشته از خودم متنفر شدم و هر شب با هر ارزوی مرگ خودم میخوابم خیلی خسته ام خیلی…از خودم همسرم هیچ چیز خوشحالم نمیکنه هر روز در حال گریه ام با اون بنده خدا که واقعا انسان خوبیه و همه تاییدش میکنن هم مدام در حال جنگ و ستیزم و او همیشه کوتاه میاد تورو خدا کمکم کنید

شش سال است با همسرم ازدواج کردم. هر دو ازدواج دوممان است. ازدواج اولمان بسیار کوتاه بود. دو فرزند داریم. همسرم پزشک و بسیار کار میکند. با خانواده همسرم زندگی میکنم در یک منزل چند واحده. به شدت تحت تاثیر مادر و خواهر و پدرش. کوچکترین تمایلی به معاشرت با افراد غریبه ندارد. معاشرت بسیار محدود و در حد دو یا سه خانواده. به همه و خود من میگوید که تو برای معاشرت آزادی اما بعد از رفت و آمد تمام خوشی دو یا سه ساعته را از دماغم در می آورد. من دوستی دارم که در حدود بیست و پنج سال می شناسمش. دیروز با ایشان و پسر 13 سالش رفتیم کافی شاپ و بچه ها را هم بردیم شهر بازی (دخترم پنج سالش و پسرم سه ساله) میگه چون پسر دوستت سیزده ساله و دختر ما پنج شما نباید با این خانم معاشرت داشته باشی . آیا این توهین به شعور من که یک مادرم با تحصیلات و سن 42 سال سن دارم نیست.
یعنی من نمیفهمم که بعد از بیست و پنج سال این خانم مناسب چند ساعت گذران وقت با من هست یا نه!!! من در این چند سال زندگی مشترک اینقدر درگیر بچه بودم که نمی توانستم معاشرت کنم . البته عدم معاشرت خانواده همسرم هم باعث میشه که من نتوانم کسی را دعوت کنم. حتی مادر و پدرم هم تمایلی به آمدن به منزل تنها بچه خود ندارند. چه برسه به خاله و دایی. من احساس میکنم یک زندانی اسیرم که فقط تنها فرقم آینه که زندانم کمی آفتاب بیشتری داره. به هیچ عنوان احساس خوشی به زندگیم ندارم و همسرم را فقط پول بده این زندگی میبینم اونم با بدبختی . اصلا احساس و آرزوهای زندگیم هیچ یک محقق نشد. چه کنم. بیست و چهارساعته داره در زمان برائتش حوادث و رویدادهای بد را مطالعه میکنه. من اصلا احساس یک زن آزاد و شاد را ندارم. چه کنم