پاسخ:

پرسش:

پاسخ:

پاسخ:

پرسش:

دختری 30 ساله هستم دارای مدرک کارشناسی ارشد از یک خانواده متوسط ،از وقتی دانشجو بودم تا الان هیچ خواستگاری نداشتم فقط در سن 24 سالگی دو مورد خواستگار داشتم که از نظر تحصیلی زیر دیپلم و شغل نامناسب که در خور خانواده و تیپ ما نبودند ، از طریق دوستان ،آشنایان ، محل کار ، زندگی و دانشگاه با آقایون زیادی آشنا شدم اما همه اونا بنده را فقط برای دوستی میخواستند و اینکه در ابتدا چارچوب دوستیشون را میگفتند داشتن رابطه و برآورده کردن نیازهایشون و این که تنها نباشند و…. و من اصلا قبول نکردم و زیر بار نرفتم و دوستانم میگویند رابطه دوستی خیلی عادی شده و هیچ مشکلی نیست، با این که اخلاق منو میدونستند و این که از طریق دیگر دوستان خصوصیات اخلاقی منو فهمیدند اما هیچدومشون خواستگاری نکردند.به تازگی  از طریق شوهر خواهرم با دوستش که دانشجوی پزشکی است آشنا شدم  و از من خیلی خوشش آمده اما متاسفانه ایشون هم مرا برای دوستی میخواهد و من طی رفت و آمدهایی که با او داشتم به ایشان علاقه مند شدم ،ولی نمیدونم چیکار کنم و به ایشون گفتم اگه میخواهی با من در ارتباط باشی فقط میتونم به ازدواج بهت فکر کنم نه بیشتر و ایشون میگوید که من قصد ازدواج ندارم و تصمیم دارم از ایران برم و بهانه های خودش، رابطه ام با ایشون خیلی رسمی هست ولی ایشون هم منو برای ازدواج نمیخواد و این باعث شده بسیار سرشکسته بشم و واقعا از نظر احساسی قلبم جریحه دار شده که چرا کسی دوستم نداره و این که ایشون با این که میدونه من اهل دوستی و…. نیستم چرا به دید دیگه بهم نگاه نمیکنه؟ از نظر تیپ و ظاهر و قیافه نمیخوام از خودم تعریف کنم در حد نرمال جامعه هستم م ظاهرم مناسب هست جوری که هر پسری که در ابتدا منو میبینه میگه واقعا معلومه دختر خیلی با شخصیت و ایده آلی هستی اما الان دیگه حرفهاشون را باور ندارم و فقط به این دید نگاه میکنم که میخوان ذهنم را درگیر خودشون کنند.

ممنون میشم اگه راهنمایی کنید که من واقعا باید چیکار کنم با این علاقه ایی که منظقی و بعد احساسی به وجود آمده آن هم در این سن باید چطور با خودم و طرف مقابلم برخورد کنم و نمیخوام از دستش بدم.

پاسخ:

شما با اینکه قصد ازدواج دارید و ،ولی در جلسه اول فورا با قطعیت بله نمی گویید نیاز به زمان و شناخت بیشتر دارید،اما طبق چهارچوب خودتان،این امر در مورد آقایان هم صادق است اما طبق چهارچوب خودشان،یک مرد یا تصمیم گرفته ازدواج کند یا نه،زمانی که مردی هنوز تصمیم ازدواج نگرفته ،هرگز و هرگز در ابتدای آشنایی به شما عنوان یک کیس ازدواج نگاه نمی کند. مردی هم که تصمیم ازدواج دارد ،پیش خود نمی گوید که خب حالا که می خواهم ازدواج کنم پس از امروز با دختری آشنا میشوم!!!بلکه عموما ترجیح میدهد ابتدا نسبت به افرادی اقدام کند که نسبت به آنها شناخت بیشتری دارد ،یا افرادی که به آنها معرفی می شوند.در نتیجه بهتر است شما ابتدا جهت خود را تعیین  کنید ،یا می خواهم بصورت سنتی و از طریق معرفی ازدواج کنم،یا نه از طریق دوستی??چیزی بین این دو امکان پذیر نیست.اما توجه داشته باشید ،در ه انتخاب،
باید به تمام جنبه های آن واقع بینانه نگاه کنيد و ریسک آن را بپذیرید.

منبع

پرسش:

دختری ۲۸ساله هستم که دوسال پیش با اقای ازطریق نت اشنا شدم ارتباط ما پیامی و تلفنی بود سه چهاردفعه همو دیدیم ایشوت قبلن دچار یه شکست عشقی بودن کم کم بهم علاقه مند شدیم وکل روز رو پیام میدادیم تواین مدت خانوادش خیلی پافشازی کردن به ازدواجش واو ازازدواج فراری بودوهردفعه به یک بهانه ای ماجرای ازدواج رو بهم میزد تااینکه خانوادش اقدام کردن و مجبورش کردن اون به همسرش گفته بود اجباره ولی اون خانم جواب مثبت داد رابطه ما دوماه بعد عقد بود میگفت فقط اسمش توشناسناممه ام خلاصه مایه ماه ازهم جداشدیم  تو این مدت سعی کردم که بهش فکرنکنم ولی نمیشه دیگه هیچ چیز نه شادم میکنه نه غمگینم انگارفقط دارم به اجبارزندگی میکنم چون اون جواب خداحافظیمو نداد هنوزمنتظرم حتی وقتی تو جمع هستم به اون فکرمیکنم شب وروزم شده فکرکردن که الان چطوره بازنش خوبه ؟منو فراموش کرده یانه ؟ شماره و عکساشو پاک کردم ولی چندوقت پیش عکس پروفایلشو دیدم همون بود که من فرستادم حس خوبی داشتم  خیلی سعی کردم ذهنمو‌متوقف کنم اما نمیشه ممکنه همینجوری روزام رو باخاطراتش بگذرونم ؟ خیلی می ترسم الان به جای زندگی تو حال تو گذشته ام حتی جمع های خانوادگی یا شوخی ها باعث خندم نمیشه حتی حوصله حرف زدن ندارم وبیشتروقتا ساکتم  

پاسخ:

دوست عزیز،یک رابطه عاطفی که مدتی درگیر آن بوده اید و با آن زندگی کرده اید تمام شده ،اما پذیرش این تمام شدن برای شما و ذهنتان سخت است،البته اگر نگاهی به اطراف خود بیاندازید و یا حداقل تعدادی از پرسش و پاسخ های همین سایت را مطالعه کنید متوجه می شوید که این پذیرش تنها برای شما سخت نیست !!!حال چه باید کرد??ماندن در گذشته و دست و پا زدن برای دوباره رسیدن ،یا اینکه پذیرش و کنترل افکار و تلاش برای آینده ای بهتر?
ذهن شما در شبانه روز می تواند میلیونها فکر تولید کند ،شاید تولید این افکار دست شما نباشد،اما مدیریت و کنترل اون دست شماست،پس به افکار تولید شده در مورد گذشته خیلی شاخ و برگ ندهید و آنها را قدرتمندتر نکنید.

منبع

پاسخ:

پرسش:

دختری 24 ساله هستم و در دانشگا از پسری خوشم میومد..شماره اش را پیدا کرده بودم ولی خودم را بهش معرفی نکرده بودم که بعد مدتی ازدواج کرد با یه دانشجوی دیگه..بعد یکسال بهم پیام داد خودتو معرفی کن تا باهم دوستای عادی بشیم…بعد از اصرار های فراوان خودم را بهش معرفی کردم و همدیگرو دیدیم…چون هنوزم تو یه دانشگاهیم هر سه تامون..بالاخره بعد چن بار گفت وگو ازم خواست برم خونش و سینما و …..که منم رد کردم و قطع رابطه…ولی همش میاد تو ذهنم و وسوسه میشم…به زور تونسته بودم یکسال فراموشش کنم و با ازدواجش کنار بیام…ولی الان باز همه اون عواطف و احساسات داره برام زنده میشه..چیکار کنم از ذهنم بیرونش کنم؟فعالیت های مختلفی انجام میدم سر کار میرم کلاس زبان میرم و…..ولی باز تو ذهنم هست…میترسم کاری کنم که نباید بکنم…کمکم کنید

پاسخ:

دوست عزیز،مطمنا در شرایط سختی قرار گرفتی ،اما فراموش نکنید که وسوسه شدن خاصیت انسانهاست،واحساس رضایت شما از خودتون و زندگیتون در طولانی مدت،به نحوه برخود شما با این وسوسه ها بر می گردد.از خودتون انتظار نداشته باشید که از امشب من به این ادم فکر نمی کنم،بلکه به خودتون بگید این ادم ممکنه خیلی وقتها بیاد به ذهنم و خیلی وقتها وسوسه بشم که درخواستش رو بپذیرم ،اما به خاطر اینکه انسان ارزشمندی هستم ،هرگز دست به عملی نمیزنم و سعی می کنم به مرور بر این احساس غالب شم ،تا احساسات ارزشمندتری را تجربه کنم.

منبع

پاسخ:

پاسخ:

پرسش:

36سالمه  ومدت 3 سال قبل با آقایی آشنا شدم و بهم علاقمند شدیم  ولی بعد مدتی معاشرت متوجه سختگیری و شکاک بودن ایشان شدم . ایشون اگه به تلفن دیر جواب میدادم فورا رفتارش تغییر میکرد و بدون هیچ مدرکی منو محکوم به رابطه با کس دیگه و خیانت می کرد . اگه با کسی بیرون می رفتم قبول نمی کرد . مهمونیهای خانوادگی هم همینطور . وقتی زنگ میزد بعد احوالپرسی می پرسید کجا رفتی و با کی رفتی و برای یه موضوع ساده اوقات تلخی پیش میومد . فکر می کنم بیشتر مدت آشنایی به توضیح دادن مسایل عادی و مسخره می گذشت که گاهی  یک هفته طول می کشید که متقاعد بشه . ولی وقتهایی هم بود که خودش تلفن جواب نده و بعد زنگ میزد و من حساسیتی نشون نمیدادم ، چون ممکنه یه وقتهایی آدم صدای زنگو نشنوه یا کاری داشته باشه و نتونه صحبت کنه و بعد تماس بگیره و یه موضوع عادیه . راضی نمیشد من با خانواده مسافرت برم ولی خودش از مسافرت به تایلند و رفتن به walking street  که مرکز فساده و استریپتیز شو و رستورانی که بخارات مواد مخدر بوده صحبت می کرد . لی من و خونوادم وقتی سفر میریم اصلا تمایلی به رفتن به این مناطق فساد نداریم و به فکرمم نمیرسه که اینجاها برم و مدت محدود سفرو با این جاها پر کنم . از اینترنت یه نقاشی پیدا میکرد و اصرار می کرد این تو هستی . در حالیکه خونواده ما کاملا شناخته شده هستن . کم کم من از معاشرت و توضیح خسته شدم و صحبت باهاش برا م باعث استرس میشد . با دوستام بیرون نمی رفتم و معاشرت نمی کردم . ولی هر بار باز یه موضوعی پیدا میشد . ماه اول بهش گفتم بیا تموم کنیم ولی معذرت خواست و گفت همه از علاقه هستش و عذر خواهی کرد  ،بیرون می رفتیم جایی می نشست که از آینه مسلط باشه و از درگیری با آقایون وقتی با خواهرش بیرون می رفت صحبت می کرد . من هم تو بیرون از خونه مواظب بودم سرم پایین باشه و جلب توجه نکنم چون ما تو شهر کوچیکی زندگی می کردیم و من از بیرون رفتن مقید بودم چه برسه که این با کسیم دعوا کنه . خلاصه رابطه ما به همین دلایل خراب شد و گذاشت و رفت ولی معاشرت با اون روی روحیه من تاثیر بدی گذاشت ، الان 2 ساله دپرسم و روی امورات کاری و درسیم اثر گذاشته و پیشرفتی ندارم و نمی تونم خودمو از این حالت نجات بدم . از طرفی هم احساس تنهایی شدید دارم . خواهش می کنم به من کمک کنید .

پاسخ:

اين قابل درك است كه شما در اين سن و سال بعد از قطع اون رابطه و جدايي احساس فقدان كرده و علايم افسردگي را بروز دهيد.

 تا چه حد اين قاعده اي را كه براي خودتون گذاشته ايد درست مي دانيد؟ اينكه در خانواده شما دو نفر كه با هم آشنا مي شوند تا آخرش بايد پاي هم بايستند. البته اين را در مورد يك ازدواج و اگر آگاهانه و منطقي صورت گرفته باشه مي شه درك كرد ولي شما دو نفر كه ازدواج نكرده بوديد. پس به نظر نمي رسه كه پاي تعهد زياد در ميان باشه و بيشتر مسئله به احساس تنهايي و تنها موندن شما و پيدا نشدن خواستگاري ديگر و عدم ازدواج تا پايان عمر برمي گرددو اين است كه شما را به ازدواج به هر قيمتي و با هر شرايطي سوق مي ده. چرا كه با اين ويژگي هايي كه از اون آقا فرموديد هر كسي ببينه و بشنوه  ميگه كه شما نجات پيدا كرده ايد. چرا كه زندگي با افراد شكاك اولا دوامي نخواهد داشت و دوماً در صورت ادامه از اون كيفيتي كه بايسته و شايسته است برخوردار نخواهد بود.

هدف شما ازدواج است پس بايد خود را در اون مسير نگه داريد اون را در ذهنتون مرور كرده و راه هاي رسيدن به آن را بررسي كنيد.

البته اگر در حاليكه دچار افسردگي هستيد  بخواهيد براي آن كاري بكنيد احتمالا دچار شكست خواهيد شد چرا كه افسردگي روي ديد گاه شما، افكار و اعمال شما و نحوه تصميم گيري شما سايه انداخته و مانع رسيدن به هدفتان مي شود. پس توصيه مي شود ابتدا براي برطرف كردن افسردگي خود اقدام كنيد.

منبع

پرسش:

دختری هستم 24 ساله ،نوازنده و دانشجوی رشته برق … مدت سه سال هست با مردی آشنا شدم که بسیار از لحاظ روحی با من مطابق هستند. و یک سال هست که با قصد آشنایی برای ازدواج با هم دوست هستیم. ایشون مرد بسیار خوش اخلاق و فهمیده و درستکاری هستند…  اما نوزده سال از من بزرگترن. یک ازدواج ناموفق داشتن و فرزند ندارن.  مردد هستم !  از طرفی من تا به حال نتونستم با کسی دوست باشم و با اینکه پسرهایی که سر راهم بودن آدمهای خوبی بودن اما من سخت گیر هستم و روحیات خاصی رو از طرف مقابلم توقع دارم ، که این آقا توقعات من رو تا حد خیلی خوبی برآورده میکنن و حرف دل من رو میفهمن… تفاهم ما باعث علاقه مندی ی ما به همدیگه شده.. اما همه من رو ازین اختلاف سنی میترسونن!  اختلاف سنی که هیچ خللی تا به حال در رابطه ما ایجاد نکرده… با توجه به اینکه ایشون بسیار منعطف هستن و به اصطلاح دلشون هم جوونه.

پاسخ:

رعایت فاصلة سنی مناسب در ازدواج از دو نظر دارای اهمیت است یکی از نظر روانی و دیگری از نظر فیزیولوژیکی.

از نظر روانی، فرضاً ازدواج یک مرد میان‌سال با یک دختر جوان به‌دلیل تفاوت فاز روانی ممکنه اون خوشحالی لازم رو نداشته باشند. چراکه انسان‌ها از نظر روانی در سنین مختلف دارای ویژگی‌های متفاوتی هستند و اگر این فاصلة سنی در انتخاب همسر رعایت نشود دیر یا زود به‌علت عدم ارضای نیازهای روانی، زن و مرد دچار اختلاف شده، از سوی دیگر مرد میان‌سال برای ارضای نیازهای همسر جوانش مجبور به تظاهر جوانی و رفتارهای نامناسب با سن خود می‌شود که نتیجه‌اش انحراف از مسیر طبیعی زندگی است.طرفین در دو دنیای متفاوت جوانی و میان‌سالی هستند، علاوه بر جنبه‌های روانی و عاطفی، ارضای غریزة جنسی نیز مسئلة مهمی است. بنابراین، زن و شوهر از نظر عقلی، فیزیکی، تجربی، جنسی و هیجانات روانی و حتی در بیشتر رفتارهای اجتماعی و اخلاقی باید نزدیک و هماهنگ باشند تا اختلافات فکری، به‌وجود نیایند.

باید بین سن زوجین تناسب منطقی و قابل توجیهی وجود داشته باشد و این فاصلة با درنظرگرفتن موقعیت جغرافیایی، عوامل فرهنگی و اجتماعی متفاوت خواهد بود

در مجموع به نظر من دوست عزیز ,  چون این اختلاف بالای ده سال است، می تواند سبب بروز بعضی مشکلات شود، چرا که شما در دو دوران متفاوت از رشد سنی و روانشناسیک قرار داشته و بالطبع خواسته ها و انتظاراتتان می تواند متفاوت باشد.

منبع

پرسش:

18سالم بود با یکی از بستگان دورمون اشنا شدم 16 سالش بود وارد رابطه شدم

بعد یک سال با اصرار من رابطه جنسیمون اغاز شد نه به طور کامل همه چی خوب بود جز پوشش این دختر من یه ادم متعصب بودم و اون فرهنگشون باز بود دعواهامون شروع شد به اصرار من پذیرفت چادر بپوشه یا مانتو بلند ولی بمن دروغ میگفت راجعبه پوششش و هیچوقت من نفهمیدم

بعد 6 سال وقتی از هم سر یه دعوا دور شده بودیم یه اس ام اس اشتباه اومد و من فهمیدم کسی تو زندگیشه پیگیری گردم و به دروغ گفتم منم باکسای مختلف بودم تو این سالها بیا همه چیو بهم بگو من میبخشمت اومدو نصفه و نیمه گفت رابطه اولش سال اول دوستیمون بود با یه پسر تو کلاس زبانش باهم بیرون هم رفتن به مدت 6 ماه باهم بودن و بعدش باهاش  تموم میکنه باهاش سکس نداشته این موردو اورد باهام روبه رو کرد با پسره حرف زدم

رابطه دومش سال پنجم دوستیمون بود نفر بعدی دوست پسر سابق دختر خالش بوده به یه بهونه ای وارد میشه و سه ماه باهاش بوده اون بیشتر جنبه دردو دل و یه دوست بوده نه دوست پسر

رابطه بعدیش سال ششم دوستیمون بود با پسرخالش که سه هفته باهاش بوده درخواست ازدواج کرده ازش بهش گفته تو مثل برادرمی ولی اون خواهش کرده، بعد سه هفته وقتی اس ام اس اشتباه فرستاد به گوشیه من

خیلی مشاوره رفتیم حنی تست شخصیت دادیم از لحاظ اخلاقی باهم جور بودیم

دوسال از ماجرای فهمیدن من میگذره تو این دوسال ترکم نکرد خطایی هم نکرد انگار فهمید اشتباهشو

اما من مردد هستم همش فکرای اون ادما میاد تو ذهنم قلبا دوست دارم برگردم ادامه بدم یه وقتایی حالم خوبه باهاش و حسم خوبه اما یه وقتایی حالم بد میشه و میرم تو فکر اینکه کاش خیانت نمیکرد

از نظر خودش دوتا رابطه اخری اصلا خیانت نبوده اما رابطه اولشو میپذیره خیلی تلاش کرد درست شه اما هنوز تصمیمی نتونستم بگیرم بنطرتون چیکار باید بکنم؟ راه صحیح چیه؟

پاسخ:

سلام برادر محترم. در زندگی واقع بینی و پذیرش حقایق به ما کمک میکنه تا بتونیم تصمیمات درست و منطقی برای آینده خودمون بگیریم در شرح جریانات پیش آمده و وقایع اتفاق افتاده بین شما و این خانم به وضوح روشن هست که وقتی هنوز رابطه ای بین شما به نام نامزدی و یا ازدواج شکل نگرفته ولی ایشون در داخل رابطه های مختلف چه با وجود صمیمیت و عمق رابطه چه سطحی و گذرا قرار ميگرفتند پس بستر و زمینه گرایش و تمایل به این تعدد ارتباط در این خانم محترم با درصد بالایی در زندگی مشترک هم وجود خواهد داشت بهتره شما با واقع بینی در تصمیم‌گیری‌ برای ازدواج با ایشون صرف نظر داشته باشید تا دچار این ابهامات فکری بعد از تشکیل خانواده نشوید.

منبع

پرسش:

دختري 23ساله هستم ليسانس نرم افزار دارم ،خانوادم همدان هستن،خودم تهران کار ميکنم و خوابگاه دانشجويي زندکي ميکنم،يکسالي هست با اقايي اشنا شدم،ايشون 26سالشونه و ارشد حسابداري هستن،زماني که اشنا شديم خانوواده هامونو در جريان کذاشتيم،6ماه از اشناييمون که کذشت تصميم کرفتيم همه چيزو رسمي کنيم،منتها مادر ايشون مخالفت کرد،تا اينکه با کلي خواهش و التماس اومدن منزل ما براي خاستکاري،منتها بدليل اينکه ما ازهم دور هستيم ومادرشون با بودن من در خوابگاه مخالف بودن بي نتيجه موند!من و اين اقا اصلن باهم مشکلي نداشتيم تو اين مدت خيلي هم دوس داريم که قضيه مون رو رسمي کنيم،الان مشکل ما اين هستش که مادر ايشون راضي نميشن وازمون قدمي بردارن ميکن که راه من دور هستش و انجام تحقيقات براشون سخته و ازين صحبتا،حالا ايشون ميکن که من با مادرشون صحبت کنم شايد راضي شن،نميدونم کدوم راه درسته و جيکار کنم.واقعيت اينه که ما اينقدر بهم عشق و علاقه داريم و همديگرو درک ميکنيم که نميتونيم بيخيال اين رابطه بشيم….

پاسخ:

در انتخاب همسر می گوییم  کفویت(تناسب) داشته باشید که یکی از آنها کفویت فرهنگی است که این مورد در انتخاب شما رعایت نشده اشکالی ندارد ولی از پیامدهای آن باید آگاه باشید.مادر پسرها معمولا دوست دارند در فرآیند انتخاب همسر برای پسرشان دخیل باشند و این مادر که خود را خارج از این فرآیند می بیند و در عمل انجام گرفته قرار دارد اینگونه بهانه جویی می کند البته بخشی هم در وابستگی او به فرزندش است که در ناخودآگاهش قرار دارد.امروز می گوید راه دور است فردا که ازدواج کردید در مقابل رسوم و یا انتظارات خانوادگی شما ممکن است مقاوت نشان دهند و حاشیه هایی بوجو د بیاید که باید با حوصله بیشتری رفتار کنید.اول اینکه عاقلانه و با حساب جلو رفته اید و از ابتدای رابطه خانواده تان را در جریان قرار داده اید به شما تبریک می گوییم و اگر در انتخاب خود مطمِئن هستید که باید پیشامدهای آینده را از همین الان قبول کنید و اگر نه که می توانید رابطه را قطع کنید.بهرحال آن آقا اگر حمایت خانواده اش را نداشته باشد با مشکلاتی مواجه می شوید.

اگر مطمئن به پیشبرد این رابطه هستید، می تواند پسر از بزرگترها و ریش سفیدهای فامیال شان و کسانی که مادرش قبول دارد کمک بگیرد تا با مادر صحبت کنند و البته صحبت و جلب رضایت گرفتن خود پسر از مادرش مهم تر است.در این رابطه پسر باید تلاش کند.

منبع

پاسخ:

پاسخ:

پاسخ:

پرسش:

من مدتی است که از شوهرم جدا شدم و کلا نسبت به مردهابدبین شده بودم,تااینکه بعد از یک سال و نیم که دیگه واقعا خیلی احساس تنهایی میکردم به طور اتفاقی با یک پسر اشنا شدم,ایشان از خانواده خیلی خوبی هستن و تحصیلکرده میباشند.ایشان بسیار ادم راستگویی هستند,البته در تهران زندگی میکنن,که من در شهرستان هستم.اوایل اشناییمون خوشحال بودم که در دو شهر مختلف هستیم,چون دوست نداشتم رابطه جنسی با ایشان داشته باشم ,اما کم کم علاقه من به ایشان سبب شد که به شهر ما بیاید و رابطه جنسی هم داشته باشیم,الان حدود شش ماه میباشد که با هم هستیم و سه بار ,و هر بار یکی دو روزی با هم بودیم.الان سر یک موضوع ایشان از من ناراحت هستن  و اصلا هم توضیحات من برای ایشان مهم نیست و بهانه گیر شده است و با من درست صحبت نمیکند با توجه به اینکه بسیار بسیار دوستش دارم نمیدانم واقعا قصدشان از اینکار چیست؟ایا دیگه از من خسته شده و دنبال بهانه برای قطع رابطه میگردد؟لطفا مرا راهنمایی کنید,ممنون

پاسخ:

خدمتتون عرض میکنم که هدف شما از شروع این رابطه پر کردن تنهایی تون و حتی شکل گیری یک زندگی جدید با این آقا بوده ولی ایشون با توجه به شرایط مجرد بودن و صرفا نیاز جنسی به سمت شما گرایش پیدا کرده و بعد از 6ماه از طرف شما وابستگی و ایجاد علاقه و ایشون عادی شدن و کمرنگی جذابیت اولیه پیش اومده که به بهانه های مختلف ازتون دوری میکنه سعی کنید این واقعیت رو بپذیرید و از نظر احساسی بر عواطف خودتون غلبه کنید و به این آقا برای ادامه رابطه اصراری نکنید تا بیشتر از این ضرر کرده در این زمینه نشید موفق و پیروز باشید.

منبع

پرسش:

من مدت ٨-٩ ماه با پسري دوست بودم به قصد اشنايي كه خوب بنا به دلايلي به هم زدم. با گذشت دو ماه با تمام تلاشم ولي نتونستم كنار بيام. ايشون دوباره درخواست دادن كه با هم باشيم البته در حد دوستي عادي. نميدونم چي كار كنم از طرفي ميدونم كار خربي نيست از طرفي زماني كه با ايشون هستم خيلي ارامش دارم حتي اگر چند هفته يكبار هم رو ببينينيم يعني همين كه وجود داره باعث ميشه بتونم موقع كار تمركز داشته باشم. چون تنهايي رو ديگه نميتونم تحمل كنم. با تمام تلاشهام( ورزش و سفر و …)

دوست ندارم حس اينكه ازم سواستفاده ميشه رو داشته باشم همه ي اينهارو ميدونم ولي خب عقلم ميگه نه ولي حس و دل و افكار و روحيه ام ميگه اره.

پاسخ:

احساس دوست داشتن و دوست داشته شدن احساس زیبایی است و از نیازهای بنیادین هر فردی است.اما گاهی اوقات انچه ما احساس می کنیم واقعا ان چیزی نیست که وجود دارد،در نتیجه وقتی شناختمان بیشتر میشود و پرده های ابهام کنار می رود ،احساس متفاوتی پیدا می کنیم!!! ونکته دیگر اینکه برخی.از چیزهایی که صرفا با احساسات ما درگیر هستند و در کوتاه مدت حالمان راخوب می کند و به ما ارامش می دهد ،دقیقا همان ها در بلند مدت ایجاد درد و مشکل می کنند!!!
قرار نیست شما تنها باشید ،شما انسان ارزشمندی هستید فقط کافیست کمی خودتان را باور داشته باشید .
شاد و سلامت باشید.

منبع

پاسخ:

پرسش:

دختری 28 هستم که حدودا هفت ماه است که با پسری که 2 سال از خودم بزرگتر است آشنا شده ام و در این مدت احساس میکنم به ایشون دلبسته شدم ایشون هم همینطورند وخیلی زیاد ابراز عشق میکنن ولی مشکلی که هست اینه که اگر من از ایشون خبری نگیرم و اس ام اس یا زنگ نزنم ممکنه از صبح تا شب هم ایشون خبری نگیرن و هربار که بهشون میگم کار خیلی زیاد و مشغله هاشون رو بهانه میکنن  و مدام میگن که این زن هست که باید رابطه رو حفظ کنه . میگن بعدها که با هم ازدواج کنیم و شکل کارشون تغییر نکنه و من هم بخوام کل روز بیخیالشون باشم نمیشه . و مدام تاکید میکنه که من یه آدمی میخوام که پیگیرم باشه .  چندین بار تصمیم گرفتم که این رابطه رو تموم کنم ولی به ایشون علاقه دارم و با وجود اینکه خیلی برای تماس نگرفتن خودمو کنترل کردم ، در نهایت شکست خوردم و اس ام اس دادم . البته میدونم که در مورد مشغله هاشون دروغ نمیگن ولی تحمل این وضعیت رو هم ندارم .

پاسخ:

دوست عزیز،همین وضعیت را چند درجه هم بدتر ،در طولانی مدت تصور کنید ،حالا ببینید تا چه اندازه برایتان قابل پذیرش است!!!
او دوست دارد طرف مقابلش پیگیرش باشد ،شما دوست دارید طرف مقابلتان پیگیرتان باشد ،در نتیجه برای ادامه رابطه باید یکی از طرفین بر خلاف خواسته اش عمل کند ،که این در طولانی مدت فشارروانی ایجاد می کند و حتی علاقه هم برای مقابله با این فشار روانی کافی نیست.حال تصمیم با شماست.

منبع

پاسخ:

پاسخ:

پرسش:

دختری هستم حدودا 20 ساله ، دانشجو،و 4 ساله ک با پسری دوستم با خانواده ایشون در ارتباط هستم و منو کاملا میشناسن و راضی به ازدواج ما هستن اما خانواده من اگه بفهمن دوست بودیم مخالفت میکنن چون خانواده مذهبی دارم اما خودم اینطوری نیستم، خواهرشون چند بار تماس گرفتن با مامانم که قرار جلسه خواستگاری بزارم اما مامانم قبول نکرد،نمیدونم باید چیکار کنم آیا باید همه چیز رو به خانوادم بگم؟ آخه حدود 3 سال پیش وقتی گفتم مخالفت کردن. ازین بلاتکلیفی خسته شدم ممنون میشم راهنمایی کنید

پاسخ:

خانم محترم در فرهنگ ما احترام به خانواده جزء ارزشها و باور ما مردم است،بخصوص در پدیده مهم ازدواج علاوه بر ارتباط دختر و پسر ،بین دو خانواده ارتباط شکل می گیرد،لذا رعایت کفویت ها و اشتراکات بین دو خانواده هم، مهم است،از رویی شما برای بهره مندی از یک زندگی شاد و با آرامش نیازمند حمایت و همراهی خانواده هستی،پس به این نکته توجه داشته باش.
از سویی شما فرمودید تماس گرفته اند و مادرتان قبول نکرده اند،این مخالفت  به دلیل این مسئله بوده است که مادر شما،پسر و خانواده ایشان را همتراز و هم کفو با شما و خانواده شما ندیده است ازاینرو مخالفت کرده،مگر نه چه آرزویی برای یک مادر بالاتر از خوشبختی فرزندش.
شما در سنی که در اوج احساس و هیجانات قرار داشته اید وارد رابطه دوستی با پسری شده اید .نمونه ایی که از این دست، ما هزاران مورد شاهد بوده ایم.
بدون اطلاع خانواده،سالها به بهانه شناخت بیشتر، پیش میروند و زمانی که تصمیم به مطرح شدن باخانواده ها میرسد،مخالفت آنها شروع میشود،این وسط پسر و دختر در برزخی می مانند و حسرت زمانها و هزینه ها و…از دست رفته را میخورند.

بهرحال بنظر بنده،عجله نکنید!شما فرصت زیادی دارید، ازدواج درست و خوب می تواند ارمغان آور لحظات خوبی برای شما باشد .شما ارزشمندید و هنوز انتخاب در دستان شماست، زمانی را به خودآگاهی و شناخت خود اختصاص دهید.آیا این پسر مردیست که سازنده زندگی شماست،دوست دارید از او فرزند داشته باشید،چقدر به معیارها و ارزشهای شما نزدیک است،در این سالها او را شناختید یا علائق او را شناختید!!!
نگران 4 سال گذشته نباشید،شما گناه کار و بدهکار به او نیستید،آینده و زندگی شما مهمتر است،از مشاوره کمک بگیرید و مشورت کنید، خواستگاران دیگرتان را بسنجید،با همه تعصب ها و سختگیریها به خانواده تان اعتماد کنید و همراهی آنان را با جان و دل بپذیرید.
در پایان حرفی به یادگار:
انسان عاقل کسی نیست که  خوب را از بد بشناسد،انسان عاقل کسی است که خوبتر را از خوب بشناسد.
موفق و شاد باشید
به خداوند توکل کنید

منبع