مادر عزیز عادت‌های خواب جالب بسازید. نیازی نیست که عادت‌های خواب خیلی خاص و جزیی باشند اما باید برای کودک جالب و دوست داشتنی باشند. کودکتان باید مشتاق انجام دادن آنها باشد و شب‌هایش خاطره‌انگیز و متفاوت باشند. مثلا ممکن است خواندن یک کتاب مورد علاقه در محل خاصی از اتاق برای کودکتان بسیار جالب باشد یا دوش گرفتن، گوش کردن به یک موزیک و خوردن یک خوراکی موردعلاقه و سپس مسواک زدن به همراه آواز خواندن، دعا کردن، حرف زدن درباره اتفاقات روزانه و آداب بوسیدن و به آغوش گرفتن همگی می‌توانند بخشی از عادات خواب کودک شما باشند. حتما آداب خوابیدن را رعایت کنید زیرا این آداب برای کودکتان قوانین نانوشته‌ای خواهند بود که هم او را برای یک خواب آرام و بدون ترس آماده می‌کند و هم او را کودکی قانونمدار می‌کند.

به طور معمول یک دوش آب گرم، کودک را برای خواب آرام آماده می‌کند. اما اگر احساس می‌کنید بعد از دوش گرفتن کودکتان پرانرژی و هشیار می‌شود این عادت خاص را کنار بگذارید.
در اتاق کودک نخوابید و اگر کنارش دراز می‌کشید بعد از مدت کوتاهی بلند شوید. کودک نباید تصور کند که همیشه یک نفر باید در کنار او خوابیده باشد. یکی از دلایل ترس‌های شبانه کودکان این است که آنها ابتدا در آغوش پدر یا مادر به خواب می‌روند اما بعد در خواب احساس می‌کنند تنها مانده‌اند.
برای کودک قانون تعیین کنید و انتظارات معقول داشته باشید. به او بگویید «امشب تو اتاقت می‌خوابی و هیچ عذر و بهانه‌ای قبول نیست». این روش بسیار کمک کننده است. مثلا یادآوری کنید که او دیگر به مدرسه می‌رود و شما از او توقع دارید تا هر شب در اتاق خوابش بخوابد. بگویید«حالا که اینقدر بزرگ شدی می‌تونی به یکی از عروسکات اجازه بدی تا کنارت بخوابه و تو مراقبش باشی.»
در برابر گریه و زاری کودک تسلیم نشوید. اگر کودکتان گریه یا التماس کند و شما هم تسلیم شوید او برنده می‌شود. به او بگویید شما برای بوسیدن، به آغوش گرفتن و بحث و خواهش تمنای بیشتر بی‌حوصله و خسته هستید. اگر کودکتان به اتاقش بر نگشت بدون بحث او را به اتاقش ببرید. ضعف نشان ندهید و تسلیم نشوید. مطمئن باشید هر بار که تسلیم شوید او را برای حربه‌های بعدی آماده می‌کنید.
حتی اگر خسته هستید و یا غرق خوابید، بلند شوید و کودک را به اتاق خودش بازگردانید. قانون را یادآوری کنید«تو باید تو اتاق خودت بخوابی». باید به خودتان، همسرتان و کودک کمی سختی بدهید. اگر چند شب روی قواعد خواب پافشاری کنید خواهید دید کودکتان چگونه برای خوابیدن استقلال پیدا می‌کند.

جذابیت و آرامش  برای اتاق خواب کودک فراهم کنید
ـ یک عروسک خرسی «مامان» یا «بابا» تهیه کنید و به او بگویید آنها مراقبش هستند.

ـ پتو و ملحفه‌های زیبا تهیه کنید. اجازه بدهید کودک خودش پتویش را انتخاب کند.

ـ برای شروع یک هدیه در نظر بگیرید. مثلا برایش یک مسواک جدید بخرید. اگر او توانست یک شب را تنها در اتاقش بخوابد صبح روز بعد یک جایزه کوچک به او بدهید.

ـ یک مهمانی خواب برگزار کنید. به اتاق کودک بروید و در اتاقش قبل از خواب همگی یک خوراکی خوشمزه بخورید یا باهم آواز بخوانید. اجازه بدهید تا کودک در شب با اتاقش آشنا شود.

ـ حتما قبل از خواب کودک را کمی به آغوش بگیرید و با جملات مثبت و تأکیدی آرامش کنید. ترس‌ها را از کودک دور کنید و یادآوری کنید که پدر و مادرش مراقب و محافظ او هستند و شب‌ها به اندازه روزها خوب و آرامش بخش هستند.

نکات بیشتر
ریشه ترس‌ها و نگرانی‌های کودک از تنها خوابیدن در اتاقش را جستجو کنید. از او بپرسید آیا از چیزی می‌ترسد؟چه احساسی در اتاق خوابش دارد؟ ترس کودکان از موجودات خیالی مثل هیولای شب می‌تواند یکی از دلایل ترس از تنها ماندن در اتاق خواب باشد. حتی کودکتان از تخیل آنچه در کتاب‌ها خوانده است، حیوانات جنگل مثل شیر و ببر و گرگ و شنیدن قصه‌های معمولی مثل شنگول و منگول و از دست دادن پدر و مادر دچار اضطراب شبانه و بدخوابی شود. همچنین سایه اشیا می‌توانند او را بترسانند. به همین دلیل شما باید دلایل ترس کودک از تاریکی و خواب را بفهمید و در گام بعدی ترس‌ها را از او دور کنید.
*به او بگویید که حیوانات جنگل هرگز نمی‌توانند وارد اتاق خوابش شوند. هیولا واقعی نیست و اگر فکر می‌کنید بعضی از قصه‌های خیالی می‌توانند برداشت غلطی برای کودکتان ایجاد کنند آنها را نخوانید.
شب‌ها قبل از خواب برای کودکتان شعر و ترانه بخوانید و یا اگر کودکتان قوه تخیل بالایی دارد و تحت تاثیر خیالاتش است از موجودات خیالی دوست داشتنی مثل ستاره یا پرنده و فرشته نگهبان حرف بزنید. آسمان پرستاره شب و نور ماه را نشانش بدهید و فانتزی‌های مثبت و خوب کودک را تقویت کنید و از غلبه خیر بر شر و پیروزی فرشته بر دیو داستان بگویید.
** اگر کودک از تاریکی شب می‌ترسد یک چراغ خواب روشن کنید و یک بار اشیا را در تاریکی نشانش بدهید تا او مطمئن شود در تاریکی اشیا تغییر نمی‌کنند یا چیزی کم یا اضافه نمی‌شود.
**یک رایحه خوش می‌تواند برای کودک آرامش بخش باشد. از اسپری‌های خوش بو کننده هوا یا عودهای خوشبو استفاده کنید.
**اگر کودکتان اسباب بازی خاصی دارد که دوستش ندارد و یا حتی از آن می‌ترسد، آن را کنار بگذارید. برای اینکه مطمئن شوید می‌توانید از کودک بپرسید از کدام اسباب بازی یا عروسکش می‌ترسد یا دوستش ندارد.
**یک لیوان آب در کنار تخت کودک بگذارید یکی از بهانه‌های کودک برای بیرون امدن از اتاق خواب تشنگی است.
** قبل از خواب کودک را به دستشویی ببرید تا با آرامش بخوابد.
** ممکن است در پروژه جداسازی، کودک دچار شب ادراری نیز بشود. هرگز با عتاب و تحقیر واکنش نشان ندهید و این شرایط را تحمل کنید. حتما از او بپرسید که چرا شب جایش را خیس کرده است.
**یک هدیه کوچک و مورد علاقه تهیه کنید و بعد از اولین شب موفقیت آمیز در مدرسه و در حضور دوستانش به کودک هدیه بدهید. تاثیر این روش بی نظیر است.
**اگر ترس‌های کودک اغراق آمیز و نامعقول است پیش از برنامه ریزی برای جدا سازی با کمک یک روان پزشک و روانشناس کودک، ابتدا دلایل ترس را بشناسید و درمانش کنید.
**هرگز دو مورد خاص که می‌توانند برای کودک بحران ساز باشند را همزمان اجرا نکنید. ابتدا باید از آرامش روحی و حساسیت‌های عاطفی کودک مطمئن شوید و سپس قدم‌های بزرگ و تاثیرگذار را بردارید.

ببینید جای خواب با توجه به شرایط و امکانات باید اصولی انجام شود آنچه در شرایط کنونی شما خیلی مهم است که می توانید روی آن برنامه ریزی بکنید این است که دختر شما در رختخواب شما نخوابد یعنی اینکه تشک ، بالش ، پتوی ایشان از شما جدا باشد .

نکته ی بسیار مهم نشیوه ی عملکرد و اجرای آن است . که برای این برنامه باید بسیار کند و با حوصله و علمی عمل کنید کهه به واسطه ی آن آسیب دیگر به وجود نیاورید. به فرزند نمی گویید که از فردا قرار است این کار را بکنیم . تو دیگه بزرگ شدی زشت که پیش ما بخوابی و…

اطرافیان را نسبت به این موضوع آگاه نمی کنیم که حساسیت موضوع زیاد شود. در موقعی که در جایی هستیم روی این موضوع پا فشاری نمی کنیم .

بازهم تاکید می کنم حرکت بسیار کند باید باشد . از حالا تا شروع سال تحصیلی زمان را حساب کنید . برانمه ریزی دقیق و تداوم دار باشد . حساسیت در خود و فرزند و اطرافیان به وجود نیاورید. به عنوان مثال برای شروع همینکه دوتا متکا بگذارید کفایت می کند . بقیه مراحل چون اطلاعات کافی نیست و در هر شخص با دیگری فرق است . نمی نوان بیان کرد و برای یک برانامه علمی نیاز به شرایط خواب فرزند ، وضعیت خواب در طول شبانه روز ،وضعیت بیدار شدن و یک سری اطلاعات دیگر است . که در دست نیست.

مادر عزیز به این نکات توجه نمایید:
در ابتدا سعی کنید کودک را در زمان‌هایی کوتاه به مهد کودک بسپارید، زمان‌هایی که بتواند تجربه‌های مثبتی را در آن‌جا داشته باشد.
•قبل از آنکه کودک را در محل جدید ترک کرده و تنها بگذارید، کمک کنید تا کودک با محیط و مردم جدید آشنا شود.
•روی موارد مثبتی که در محیط جدید رخ می‌دهد متمرکز شوید، نگذارید بچه‌ها از تصور چیزهای بدی که ممکن است رخ دهد نگران شده و بترسند.
•اضطراب کودک را به تمسخر نگیرید و او را به‌خاطر این ترس و اضطراب سرزنش و شماتت نکنید.
•اجازه دهید تا کودک شما بداند که می‌فهمید چقدر سخت است که انسان از کسی که تا این حد دوستش دارد جدا شود، کودک را درک کنید و بپذیرید. اما زیاد با او همدردی و دلسوزی نکنید.
•تسلیم خواسته کودک نشوید و به او بفهمانید که در امنیت و سلامت خواهد بود.
•عشق، محبت و علاقه بی‌قید و شرط خود را از کودک دریغ نکنید.
•اگر کودک بزرگ‌تر است او را به کودکان دیگری که در آن محیط هستند معرفی کنید و بازی و تفریح خاصی را با آن‌ها ترتیب دهید.
•انتظار آن‌را داشته باشید که در چند هفته اول ورود به مهد و یا مدرسه کودک خسته باشد و زود تحریک‌پذیر شود.
•هنگام ترک کودک او راببوسید و نوازش کوتاهی نموده و با خوشرویی از او خداحافظی کنید. مراسم خداحافظی و ترک کودک را خیلی طولانی نکنید، بر احساسات دلسوزانه خود غلبه کنید و چندین بار نروید و برگردید.
•دزدکی و یواشکی کودک را ترک نکنید.
•قبل از شروع مهد، آمادگی و یا مدرسه، تدارک کتاب، دفتر و وسایل مورد نیاز کودک را ببینید و برای فراهم آوردن آنها کودک را مشارکت بدهید.
•حتی زمانی که فکر می‌کنید مربی و یا معلم کودک شما سخت‌گیر است و یا کودک توسط کودک دیگری مورد قلدری و اذیت قرار گرفته است، او را از مدرسه و یا مهد خارج نکنید، سعی کنید مشکل را رفع نمائید.
•اگر کودک تحت هیچ شرایطی حاضر نشد به مهد یا مدرسه برود و در منزل ماند، برای او زیاد فعالیت‌های تفریحی و سرگرمی فراهم نکنید.
•در بازی‌ها با ایفای نقش، جدایی را با کودک تمرین کنید.
•پس از بردن کودک به مهد یا مدرسه مدتی آنجا بمانید، سپس کودک را با معلم یا مربی تنها بگذارید و سپس مهد را ترک نماید.
توجه:
در صورتی‌ که کودک موارد زیر را نشان دهد، لازم است مورد ارزیابی دقیق‌تر قرار گرفته و مشاوره تخصصی‌تر دریافت کند:
•چنانچه پس از گذشت ٢ هفته کودک هنوز آرام نگرفته است و مشکلات هنگام جدایی ادامه دارد.
•کودک صبح‌ها قبل از جدا شدن از مادر و رفتن به مهد کودک یا مدرسه شکایات جسمی مکرر مانند: سردرد، دل‌درد، سرگیجه، حالت تهوع، استفراغ، طپش قلب و … دارد.
•اضطراب جدایی به سال‌های مدرسه ابتدایی کشیده شده و با فعالیت‌های متناسب رشدی و سنی کودک تداخل دارد.
•کودک در هیچ مرحله‌ای از زندگی خود دچار اضطراب جدایی نشده است.

بانوجان تنها گذاشتن فرزند در منزل آشنایان و دوستان و رفتن به مسافرت بسیار استرس‌زاست و اغلب والدین از آن وحشت دارند؛ حتی اگر قبلاً این کار را انجام داده باشند. اما راهکارهایی وجود دارد که قبل از ترک خانه، با رعایت آنها، هم شما و هم کودک احساس بهتری خواهید داشت و کودک آماده پذیرش این موضوع خواهد شد. آمادگی فرزندان برای ماندن در خانه، تا حد زیادی به سن آنها بستگی دارد.
بیشتر کودکان پیش‌‌دبستانی درک صحیحی از تنهایی ندارند و احساس می‌کنند کار اشتباهی انجام داده‌اند که والدین بدون آنها به سفر می‌روند و این تنهایی را نوعی مجازات تلقی می‌کنند؛ بنابراین بهتر است قبل از سفر آنها را کاملاً متقاعد کنید و دلیل سفرتان را توضیح دهید. اکثر کودکان در این سنین سعی می‌کنند با گریه کردن مانع رفتن پدر و مادر شوند؛ اما به خاطر داشته باشید که این واکنش طبیعی بوده و تغییر برنامه سفر اصلاً صحیح نیست؛ بلکه باید او را با صحبت کردن متقاعد کرد. بچه‌ها در سنین مدرسه (شش تا هشت سال) معمولاً احساس خود را به صورت اندوه و یا خشم نشان می‌دهند و بعد از رفتن پدر و مادر، با یک نشانه یا وسیله‌ای که متعلق به آنهاست، احساس آرامش می‌کنند. برخی از کودکان نیز لحظه‌ای رفتار می‌کنند و لحظه‌ای عصبانی و لحظه‌ای دیگر غمگین هستند. قبل از رفتن حتماً به او قوت قلب دهید و بگویید که دل‌تان برایش تنگ خواهد شد و اطمینان دهید که همه ‌چیز خوب پیش خواهد رفت و  خاله و مادربزرگ به خوبی از او مراقبت خواهد کرد، این مسأله بسیار اهمیت دارد.
برنامه روزانه کودک  سابقه حساسیت کودک، داروها و تاریخچه پزشکی او  اسباب‌بازی‌ها، فیلم‌ها و کتاب‌های مورد علاقه کودک را به نگهدار او توضیح دهید.
اگر فرزند شما از داروی خاصی استفاده می‌کند، قبل از اینکه خانه را ترک کنید، حتماً آن را به اندازه کافی تهیه و به همراهش یادآوری کنید که آن را فراموش نکند.
هنگامی که منزل را ترک کردید، در صورت امکان مرتب با منزل تماس بگیرید و توجه داشته باشید که کودک نیاز دارد صدای شما را بشنود و با صدای شما آرام می‌شود. زمان بازگشت خود را به کودک اطلاع دهید. برخی از کودکان حتی بعد از بازگشت والدین از سفر، از آنها ناراحت و عصبانی هستند. بنابراین سعی کنید او را در آغوش بگیرید و ببوسید و با هدیه‌ای از او دلجویی و عصبانیتش را برطرف کنید.

اولین اقدامی که میتوانید در مورد فرزندتان انجام دهید این است که به او کمک کنید تا هیجاناتش را برون ریزی کند ودر مورد احساساتش درباره ان اتفاق برای شما صحبت کند.به هیچ عنوان ترس هایش را مورد تمسخر یا تنبیه قرار ندهید و به او این اطمینان را بدهید که حامی و محافظ او هستید، حتی میتوانید از او بخواهید د ر مورد نگرانیهایش نقاشی بکشد با این طریق میتوانید به محتوای نگرانی ها و فکرهایی که در این زمینه دارد بیشتر پی ببرید و بعد در مورد جزئیات نگرانیهایش با او صحبت کرده و البته در این مرحله سعی کنید با مراجعه حضوری به یک روانشناس از ایشان در این زمینه کمک بخواهید.

دوست عزیز ،در واقع اکثرکودکان ،2 تا 5ساله هر از گاهی به درجات متفاوتی کنترل خود را از دست داده و شروع به بدرفتاری هایی نظیر گریه و زاری ،جیغ و فریاد زدن ،پای به زمین کوبیدن و یا خود را به زمین انداختن می کنند .اساسا بدخلقی نوعی رفتار ناپخته در برابر خشم و عصبانیت است و کودکان در در حالت دست به چنین واکنشی می زنند :
-ابراز ناراحتی یا مقاومت در برابر ناتوانی یا بی میلی در انجام کاری
– تاکتیکی برای به دست اوردن و رسیدن به خواسته خود.
به صورت کلی در مواجهه با بد خلقی کودک بایستی قبل از هرچیز دو مسله مهم را همیشه به خاطر سپرد
1-خونسردی خود را حفظ کنید،مهم ترین الگوی تربیتی کودکان شما هستید و اگر شما نتوانید عصبانیت خود را کنترل کنید چگونه انتظار دارید او از شمابیاموزد.
2.هرگز تنبیه فیزیکی نکنید و کودک را سرزنش یا توهین نکنید.
با توجه به اینکه فرزند شما در دوره سنی مهمی قرار دارد و نوع رفتار شما بسیار اثر گذاراست ،در صورت تمایل می توانید از پکیج اموزشی راهکارهای مقابله با لجبازی کودکان ،اینجانب ،که یا به صورت کارگاه برگزار میشود و یا به صورت جلسات مشاوره استفاده نمایید.

براساس اصل آسیب شناسی سه نکته ی اساسی را اگر ما بتوانیم در هر اقدام رعایت بکنیم طرح ما موفق خواهد بود هرچند که نقص هایی هم داشته باشد.
1. چه کار بکنیم که آسیب به وجود نیاید.
2. چه کار کنیم آسیب به وجود آمده را حل بکنیم.
3. اگر نمی توانیم آسیب را حل بکنیم چه کار بکنیم که زمینه ی ایجاد آسیب در آینده نشود.
و اگر این سه نکته ی کلیدی در تمام مراحل درمان مد نظر باشد اطمینان بر عدم آسیب را به ارمغان خواهد آورد.

پس آنچه مهم است بر اساس تحلیل رفتار متقابل هر آنچه ما انجام می دهیم یا احساس است یا رفتار و یا هردو . و آنچه منبع آن است که به وجود می آورد . یا یک فکر یا یک خاطره  یا عوامل بیرونی یا عوامل درونی و آنچه باعث شکل آن می شود نیاز است اگر نیاز برآورده شود می خندم بوس می کنم . دعوت می کنم و… اما اگر نیاز بر آورده نشود . داد میزن / فحش می دهم / پرت می کنم / قهر می کنم / بهانه می گیرم و…

نکاتی که قابل توجه شماست

1/ روی شما حساسه

2/هرکس با من صحبت می کنه

3/ مامان خودمه

4/ قهر میره

5/ شوهرم پیشم بشینه

6/دستمو بگیره یا بوس کنه

همه ی این موارد یک طرف  این مورد آخر هم یک طرف

7/شاغلم + نصف روز هم پیشش نیستم .

من مورد 7/ را با یک نگاه دیگر می نویسم

شاغلم= نصف روز در خانه نیستم+ موقعی وارد خانه می شوم به مکان شغل جدید می روم = آشپزخانه + پخت و پز+ نظافت + محل جدید . استراحت ، به علت نیاز فیزیکی +درونی + بیرونی ؟؟؟ مکان بدی شغل =آماده برای ورود همسر + تلفن شامل مامان دوستان کاری  فامیل و…

مجدد محل شغل جدید آشپزخانه = شام +نظافت + تلویزیون و…

آنچه بسیار مهم است نوع برنامه ریزی کاری و عملکردی شما است که هیچ اطلاعی نداریم . من از زاویه دیگر نگاه می کنم.

ورود به خانه = برنامه بازی با دخترم ؟ گرسنه اش است غذا دادن به دخترم؟ خوابش می آید خواب کردن روی پا / توی بغل / قصه و لالایی ؟

حالا محل کار جدید آشپزخانه = تا زمانی او خوابه . بیدار شد محوریت او . گرسنه است؟ عصرانه ؟ میوه ؟ بازی چه بازی ؟ بازی من می گم یا او می گه؟ یا بودو تلویزیون ببین ؟ و…

نیاز عاطفی فرزند تا 5 سالگی به فضای خونه و مادر در اینجا نمی توان توصیف کرد . جدایی شما از فرزند و نگرانی هایی که برای از دست دادن شما وجود دارد . از عوامل اصلی در طرح مسئله ی شماست . که تحلیل آن با سوال جواب یا حضوری دریافت خواهد شد .

تازه فرزند شما کجاست  در نبود شما مهد ؟ پدر بزرگ مادر بزرگ ؟ و… واقعا خیلی پارامتر ها است که برای جواب شما باید دیده شود و تحلیل گردد. من آنچه برای خود ردیف کردم شاید همه غلط و اصلا با موقعیت شما جور نباشد . مسائل شما یک جور دیگه باشد شما را خواستم توجه بدهم که نگاه هاتون را باید عوض کنید و آنچه را تا به حال ندیدید ببینید تا بتونید نتیجه دریافت کنیم.

پس با توجه به بیان شما با توجه به مسئله پیش آمده باید نوع عملکرد ما تغییر تا از این مرحله بحرانی به سلامت و بدون به وجود آوردن آسیب گذر کنیم. باید تحلیلی رفتار نماییم./صبر / برنامه ریزی / اطلاعات در خصوص نیاز های فرزند/ دانش افزایی/اولویت بندی در آنچه با توجه به موقعی و شرایط فرزند باید انجام بدهم داشته تا آسیب را به وجود نیاوریم .

بدانید پایه های حرمت نفس فرزند تا 36 ماهگی شکل می گیرد . شادمان باشید . زمان بگذاریم و این مصرع را سر لوحه کنید .

توانا بود هرکه دانا بود. توانایی شما در دانستن است و در این فضا مجازی امکان تفهیم مسئله به صورت یک طرفه که نمی دانیم آیا همان چیزی که من می خواستم به شما انتقال دهم آیا همان دریافت شده یا نه ؟ که اگر اشتباه دریافت شده باشد آسیب بزرگ است . پوزش زمان بیشتر در اختیار نیست.

مادر گرامی , اکثر کودکان هنگام جدایی یا دوری از مادر (مراقبت کننده اصلی) احساس ناراحتی و اضطراب می کنند. این ناراحتی و اضطراب در بین سنین 8 ماهگی تا 3 سالگی طبیعی است و اضطراب جدایی نامیده می شود که البته گذر از این مرحله با توجه به خلق و خوی کودک و مهارت های فرزند پروری والدین متفاوت می باشد. در این سنین بهتر است مادر فرزند خود را بیش از حد تنها نگذارد، اما از آنجایی که در خیلی از موارد این امر امکان پذیر نمی باشد، لذا بهتر است زمانی را که در کنار کودک خود هستید، وقتتان را به اندازه کافی به او اختصاص داده، با او بازی کرد و نیازهای او را بر آورده نمایید.

همچنین توجه به نکات زیر میتواند به شما و کودک دلبندتان کمک کند :
۱ ) زمانی که کودک شما با بچه های دیگر دوست می شود و بازی می کند، در میهمانی ها از شما جدا می شود و شب را به تنهایی در اتاق خودش می خوابد، او را تشویق و از او تعریف کنید. تشویق شما می تواند کلامی باشد و هزینه ای برای شما در برنداشته باشد: «آفرین، چقدر بلند سلام دادی، مامان بزرگش! دیشب سامان تنها روی تخت خودش خوابیده و…»
۲ ) او را با بچه های دیگر که ارتباط بهتری در جمع دارند، مقایسه نکنید: «می بینی سارا چقدر قشنگ حرف می زنه، شعر می خونه و…»
۳ ) انتظار نداشته باشید کودک شما به طور ناگهانی و یک شبه تغییر کند. تلاش های کوچک او را ببینید و قدر بنهید
۴ )اگر کودک مرتب از شما آویزان است و روی پاهای شما می نشیند، به او بگویید که می تواند کنار شما بنشیند نه روی زانوهایتان و اگر این کار را بکند، زمان برگشتن از میهمانی او را به پارک می برید
۵ ) کودکان پسر را تشویق کنید که ارتباط بهتری با پدر خود برقرار کنند. مسلم است برای پسربچه ۵ ساله ای که مدام با مادر است ارتباط بیشتر با پدر باعث می شود بتواند تطابق و همانندسازی بهتری با جنسیت خود برقرار کند و برای ایفای نقش مردانه آماده شود

و در آخر در صورتی که وابستگی کودک به شما خیلی زیاد است، لحظه ای از شما جدا نمی شود و اصرار دارد نزد شما بخوابد و…، حتما به یک روان پزشک اطفال مراجعه کنید.

دلایل متعددی برای رفتار کودک شما وجود دارد. اما با ایجاد احساس امنیت برای کودکتان می توانید به خود و فرزندتان یاری برسانید.

نکاتی برای ایجاد احساس امنیت در کودک

اوقات مفیدی را با او سپری کنید.

کودکی که گرمی و نوازش و محبت بیشتری از والدینش تجربه می کند، با شرایط مختلف بهتر سازگار می شود، بنابراین به کودکتان نگاه کنید، با او صحبت کنید، به او لبخند بزنید و او را در آغوش بگیرید.

در حین انجام فعالیت های مربوط به منزل به کودک نزدیک باشید، به او توجه کنید و با او صحبت کنید. اگر مجبور به ترک اتاق هستید با آن که منتظر آمدن کودک می مانید ولی او را صدا کنید تا کودک بداند که در کنار او هستید و یا او را بغل کنید و با خود به  خارج اتاق ببرید. گاهی مادر ، زمانی که کودک متوجه نیست، ناگهان به آرامی از اتاق خارج می شود که این کار بیشترباعث چسبندگی کودک به مادر می شود.

به فامیل و دوستان توصیه کنید که با لبخند و به آرامی به او نزدیک شوند و به نرمی با او صحبت کنند.

از دعوا کردن کودک و بیان احساسات منفی خودداری کنید.

به کودک در برقراری ارتباط امن با دیگران فرصت بدهید.

وقتی کودک با فرد جدیدی ملاقات می کند اجازه دهید در کنار شما بماند، مگر اینکه خود او تمایل به کنجکاوی و گشتن در اطراف اتاق داشته باشد.

اجازه دهید با وسایل شخصی اش مثل اسباب بازی، عروسک و .. را در محیط های جدید با خود ببرد زیرا به او احساس آرامش و امنیت می دهد.

زمانی که کودک مضطرب می شود واکنش نشان دهید. بی تفاوتی مادر نسبت به احساسات کودک، او را آشفته تر می کند و هرچه کودک مضطرب تر باشد بیشتر به مادر می ترسد.

رفتار مناسب را تشویق کنید.

از مراقبت بیش از اندازه خودداری کنید زیرا آنها به فرصت های بیشتری برای برقراری ارتباط و نزدیک شدن به دیگران نیاز دارند.