پرسش:

دختری 23ساله هستم.3ساله ازدواج کردم.همسرم مردی تحصیل کرده وحق پذیر ومهربان است.تنها مشکل ما خانواده اش ومخصوصا مادر ایشان است.مادر ایشان خودش مرا انتخاب کرد ولی از ابتدای ازدواجمون بامن مشکل داره.در ضمن ایشون به شدت منافقه یعنی جلو من با ادم خوبه ولی پشت سرادم ها بدگویی میکنه مخصوصا من. اهل بی ادبی. بی احترامی است  .شب عروسی منو خراب کرد با دعوا وسروصدا وتمام فامیل های من رو تهمت ودزدی وحرف های زشت زد طوری بود که همه به من گفتند طلاق بگیر ولی من بخاطر ویزگی های خوب همسرم صبرکردم .شوهرم بعد عروسی به ماموریت رفت ومادرش گفت باید زنت خونه ی من باشه وحق نداره پاشو خونه ی مادرش بگزاره.من 3ماه خونه ی مادرش بدون همسرم وبا انواع اذیت هاشون بخاطر زندگیم تحمل کردم.اذیتم کردند تحمل کردم.میخواهم بگویم خانوادش نه دین دارن نه  انصاف ومروت دارند..همسر من چون مادرش منافقه اصلا نمیشناستش یعنی قادر به دفاع کردن از من جلوی خواسته های بیجای خانوادش نیست.بسیار ترسو وبدون اعتمادبه نفس باراومده ومادرش از شیوه ترس همسرم همیشه دعواش میکنه واعضای خانوادش به من بی احترامی میکنند.دیگه خسته شدم چقدر باید صبرکنم ؟هرچندوقت یکباراسترس شدیدی به ارامش زندگی مون وارد میکنند بنظرشما من تا کی باید صبر کنم تا شوهرم منو قربانی خواسته های نابجای خانوادش کنه؟در ضمن من با مشاورین در ارتباطم ولی چون شمارو خیلی دوست دارم لطفا شما راهنمایی کامل کنید ونگیید که برم پیش روانشناس .چون محدودیت دارم ونمیتونم.خواهش میکنم چندنفری درباره زندگی من فکر کنید. من افسرده شدم دارم از شوهرم متنفر میشم چون مظلوم کشه واز حق دفاع نمیکنه.من هیچ امیدی به این مرد ندارم چون 3ساله منو فدامیکنه وهمش به من میگه چیکارکنم؟خانوادم ام…من بچه دارهم نمیشوم چون شوهرم مدیریت نمیکنه .برای مثال من حتی جلوی خانوادش اجازه ندارم با تلفن صحبت کنم اجازه ندارم به خانوادم سربزنم.خلاصه مادرشوهر من بیشخصیت دارای رذیلت های اخلاقی بسیار زشت بی آبرو وتهمت غیبت ودروغ ودل شکستن های زیادش فقط یک قلمه.تورو خدا بگید من باشوهرم چیکارکنم؟مادرش 40سالشه درست نمیشه  پس من باید خون دل بخورم تا شوهرم عوض بشه ؟

پاسخ:

ازدواج یعنی شروع یک زندگی مستقل که حق دختر و پسری است که ازدواج می کنند. با توجه به صحبتهایی که فرمودید ، ولی اشاره ایی نکردید که آیا این احساس ناراحتی و رنج خود را چگونه به همسرتان انتقال می دهید؟ آیا توانایی یک گفتگوی منطقی و مسالمت آمیز را با همسرتان دارید تا احساس و نظراتتان را راجع به حریم زندگی شخصیتان به ایشان بگویید؟ و اینکه همسرتان چه پاسخی یه شما می دهند؟ در کل ما نمی توانیم انتظار داشته باشیم دیگران عوض شوند ولی شما این حق را دارید که خانه مستقلی داشته باشید و در این باره و محل زندگیتان می توانید با همسرتان صحبت کنید . گرم بودن زندگی و ادامه مسیر شیرین زندگی به داشتن آرامش زوجین است پس این استقلال حق شماست .به همسرتان یادآور شوید که حفظ فاصله و داشتن استقلال نسبت به فامیل در زندگی به حفظ احترام ها بیشتر کمک می کند ، نزدیکی زیاد به افرادی که با آنها اختلاف نظر و دیدگاه دارید چیزی جز سوختن ندارد!

منبع

پرسش:

من 24 ساله هستم.لیسانس زبان.هشت ماهه که با همسرم که26ساله،دیپلم و کارگره عقد کرده ایم.همسرم من به مادرشون وابسته هستند و اکثر کاراشون رو با مادرشون مشورت میکنند بدون اجازه ایشون هیچ کاری انجام نمیدند.من از این موضوع رنج می برم لطفا راهنمایی ام کنید.بخاطر این موضوع تصمیم به جدایی هم دارم.

پاسخ:

دوست خوبم شما می توانی با انجام درست کارها و مسولیتها وتصمیمگیریهای عاقلانه ومنصفانه ثابت کنی که شایستگی مشورت را داری، همچنین ارتباط صمیمانه وخوب شما با همسرتان شما را به هم نزدیک تر وارتباط عاطفی شما را بیشتر می کند،  لازم نیست که بین همسر ومادرش تفرقه بیندازی، حتی ارتباط خوب شما با مادر همسر باعث بهتر شدن روابط بین شما و همسرتان می شود. بعد از مدت کوتاهی شما احساس می کنی ارتباط بهتری با همسر خود داری واو تمایل بیشتری دارد در کارها با شما مشورت کند.

منبع

پرسش:

من و همسرم 10ماه ازدواج کردیم.من 24سالمه و اون 28سالشه.ما 2سال باهم دوست بودیم بعد ازدواج کردیم.الان من تنها مشکلی ک باشوهرم دارم اینکه ب حرف پدرش خیلی گوش میده .حرفای پدرش رو میزنه کارای اونو میکنه.در اصل از خودش هیچی نداره ک بگه،از بس ک تحت تاثیر پدرشه.پدرشوهرم برام شده مثل ی هوو،ب شوهرم میگم خونمون رو جدا کن اما نمیکنه آخه ما طبقه بالا خونه پدرشوهرم هستیم.دیگه خسته شدم از دخالتهای بیجاشون،تاحالا 100بارخواستم برم پیش مشاور اما نتونستم.

پاسخ:

حضور شما در کنار متخصص بسیار عالی است .  وابستگی شوهر به خانواده یک مسئله ی مهمی است که نیاز به تحلیل روانشناختی دارد و بهترین راه این است که خودشون بخواهند مسئله را حل کنند و با متخصص همراه شوند. نیاز به اطلاعات و دانش بیشتر از دلایل عملکرد همسرتون می باشد.

دیدگاه من بر اساس آسیب شناسی روانشناختی مبتنی بر خود  و محوریت مراجع محور می باشد.

مثلا همسر شما تا وارد خونه می شود شما شروع به سوال و جواب می کنید و او هم به خاطر اینکه شما دائم سوال نکنید یا اینکه فکر می کند دارید کنجکاوی می کنید و می خواهد از زیر این مسئله شانه خالی کند با سوال شما شروع به داد زدن و اخم و تم که حوصله ندارم و…  حالا اگر شما او وارد خونه می شوید و از او استقبال و همنوازی می کنید و از سوال و جواب خبری هم نیست . مبینید بعد از مدت زمانی همسر شما خودش که وارد خونه می شود شروع به صحبت خواهد کرد و از مسائل برایتان بیان می کند و حتی در جایی شاید نظر هم بخواهد . واین رفتار چون به خواسته ی خودش ایجاد شده در مقابل دیگر آن احساس مورد سوال شدن وجود ندارد و داد و فریاد هم خبری نیست و اگر هر از گاهی به وجود بیاید به اصل رابطه شما آسیب نمی رساند.

پس آنچه مهم است بر اساس تحلیل رفتار متقابل هر آنچه ما انجام می دهیم یا احساس است یا رفتار و یا هردو . و آنچه منبع آن است که به وجود می آورد . یا یک فکر یا یک خاطره  یا عوامل بیرونی یا عوامل درونی و آنچه باعث شکل آن می شود نیاز است اگر نیاز برآورده شود می خندم بوس می کنم . دعوت می کنم و… اما اگر نیاز بر آورده نشود . داد میزن / فحش می دهم / پرت می کنم / قهر می کنم / بهانه می گیرم و…

پس با توجه به بیان شما با توجه به مسئله پیش آمده باید نوع عملکرد ما تغییر تا از این مرحله بحرانی به سلامت و بدون به وجود آوردن آسیب گذر کنیم. باید تحلیلی رفتار نماییم./صبر و گذشت دو طرفه داشته تا آسیب را به وجود نیاوریم.

منبع

پرسش:

مردی هستم 30 ساله لیسانس که نزدیک 7 سال ازدواج کردم دارای یک فرزند 4 ساله هستم از همان اول شروع زندگی با خانواده همسرم مشکلات زیادی داشتم اما بخاطر حفظ زندگی بارها از همه حرفها و کارهاشون گذشت کردم اما الان یکسالی هست دیگه تحمل دخالت و نفوذشون رو همسرم رو ندارم .وقتی همسرم چند روز از ازشون دوره اخلاقش خوبه اما با یک تماس مادرش کلا عوض میشه .بارها باهاش صحبت کردم تشویقش کردم به ارامش اما اون حاظره بخاطر خونوادش از زندگیش بگذره و منو بچشو رها کنه .مشکل من با خانواده اون جوریه که به هیچ وجه حل نمیشه اما الان چند ماهه دیگه بریدم .حتی پیش روانشناس بردمش اما به حرف اونم گوش نکرد .من دیگه هیچ حسی بهش ندارم از بس منو ازار داده .بعضی وقتا ازش بدم میاد .باهام لجبازی میکنه که من کتکش بزنم بره شکایت کنه اما من تا که دعوا میکنه میرم بیرون .چند بار گفته میره مهرشو میذاره اجرا فکر کرده منو زندون میکنه .افکارش تمام زیر نظر خونوادشه حتی مهمونی میخاد بیاد ازشون اجازه میگیره و مهمونیا خونوادشو چون من نمیام تنها میره انگار من نیستم.لطفا راهنماییم کنید زندگی کنم یا طلاق بدم چون دارم داغون میشم

پاسخ:

شما همسر خودتون را نمی توانید تغییر دهید و خانواده ی آنها را هم همینطور اما شما می توانید برای خودتون خیلی کارها بکنید . اول اینکه شناسایی علت مخالفت خنواده همسر با شما 2 علت مخالفت همسرتون با شما 3برای قرار نگرفتن در مسیر افکار اشتباه چه کار انجام داده اید4 نوع نگاه شما اگر به زندگی تغییر کند خیلی مسائل را برای زندگی شما دگرگون می کند 5 شما از طریق درمان ACTپذیرش مبتنی بر تعهد می توانید قدم های مثبتی را برای زندگی خود و خود بردارید.

منبع

پرسش:

همیشه دوست داشتم با عشق ازدواج کنم و همینطور هم شد اما هنوز تو دوران عقد بودیم که متوجه شذم یکی خیلی اثر داره روی همسرم و اون مادرش هست۰یعنی اگر حالش خوب بود زندگیه ما خوب و اگر نه زیراب منو پیش همسرم میزد و زندگیه ما جنگ۰فکر میکردم وقتی که عروسی کنیم و سر خونه زندگیه خودمون بریم شاید همه چیز درست بشه اما دخالت های مادرش از همون روز اول و سینه سپر کردن همسرم از همون اول همراه ما بود تا اینکه من به همسرم گفتم نمیخوام کسی برای من تصمیم بگیره که کجا برم چیکار کنم چی بپوشم و خلاصه آمار زندگیمو کسی داشته باشه۰همسرم گفت باشه ولی گزارش کامل از حرفها و کارهای من تلفنی به مادرش میداد و اون هم حسابی زیراب منو میزد و منپ و همسرمو به جون هم می انداخت۰حتی چند بار بهش گفتم که هر حرفی دارید به خودم بگید نه به شوهرم۰اما برای اینکه دق و دلی خودشو خالی کنه زنگ میزد به همسرم و خودشو خالی میکرد۰کلا فرهنگ خانواده هامون اصلا به هم نمیخوره و اونها اهل حرف و حدیث هستن اما ما سرمون توی لاک خودمون۰واقعا احساس میکنم دیگه میلی به زندگی با همسرم ندارم و از این که هیچ حسابی رو حرفهای من نمیکنه اما فقط به حرفهای مادرش توجه میکنه عذابم می دهد۰پیش مشاور هم که رفتم گفت بهتر خودت رو از خانواده همسرت دور نگه داری چون فقط اونها تورو توی جنگ روانی انداختند۰و همچنین حواسم به همسرم باشد و بیشتر برسم تا او را جذب خودم بکنم۰من هم این کارهارو کردم اما محبت یک طرفه و احترام یک طرفه چه فایده?!جلوی دیگران تند رفتار میکند و به حرفهای من اصلا بها نمی دهد۰لطفا من را راهنمایی کنید چون واقعا کم آورده ام

پاسخ:

دوست عزیز،تازمانی که خود را در یک مسابقه ببینید و بخواهید زن اول زندگی همسرتان شما باشید نه مادرش،می توانم به جرات بگویم هیچگاه ،هیچگاه به نتیجه نخواهید رسید ،حتی اگر همه محبت و زندگیتان را به پایش بریزید.!!!ابتدا باید به عشق همسرتان به مادرش احترام بگذارید،سپس خود را باور داشته باشید ،تا زمانی که خودتان،خودتان راباور نداشته باشید ،هیچ کس شما را باور نخواهد داشت ،حتی همسرتان،حتی با وجود عشق فراوان!!!

منبع

پرسش:

یک سال نامزد بودم.و در حال حاضرم یک سال و نیم از ازدواجم میگذره.اما جمعا توی این دو سال و نیم مدام باهم دعوا داشتیم.
همسرم به شدت به مادرش وابسته است و این وابستگی تو تمام ابعاد زندگی مون تأثیر گذار بوده.
مثلا:۲-۱ ماه اول ازدواج پیش هم میخوابیدیم.مدت هاست کنار هم نمیخوابیم.
برای من و خونه خرج نمیکنه.بیرون نمیریم.روابط جنسی مونیم خیلی محدوده.حتی بیشتر از چند کلمه در روز با هم حرف نمیزنیم.از هدف ها و تصمیم هاش برام حرف نمیزنه.
تنها دلیلشم اینکه مادرش درباره ی من بد میگه و باعث دوری ما از هم میشه.

پاسخ:

ببینید اولین نکته این است که در خصوص مسئله ی طرح شده ی شما همسرتون می گوید مادرشون از شما بد می گوید . خوب باید تحلیل کرد چی می گویند و آنچه گفته می شود نسبت شما واقعیت دارد یا نه ؟ همسر شما چی می گوید او آیا تمام دلایل مادرشون را قبول دارد یا اینکه نه ؟ اینکه از مادر تاثیر پذیرند تاثیر پذیریشون چگونه و تا چه حد و چه مبنایی دارد.؟

اما نوع رابطه ی شما دلیل داره و فکر نمی کنم همه ی دلایلش بر اساس گفته ی مادر باشد . اینکه سر هرچی دعوایمان می شود و باهم توافق نداریم خرجی نمی دهد بیرون نمی رود و… همه نشانه هایی از عدم بر آورده شدن نیاز ها است که در اینجا هیچ اشاره ای نشده است و علت به وجود آورنده خیلی مهم است که باید آن را پیدا کنیم . که یکی از آن دلایل در شما یا در نوع عملکرد شما نهفته باشد که خود نیز متوجه نشده باشید و آن نیاز به تحلیل دارد.

پس آنچه مهم است بر اساس تحلیل رفتار متقابل هر آنچه ما انجام می دهیم یا احساس است یا رفتار و یا هردو . و آنچه منبع آن است که به وجود می آورد . یا یک فکر یا یک خاطره  یا عوامل بیرونی یا عوامل درونی و آنچه باعث شکل آن می شود نیاز است اگر نیاز برآورده شود می خندم بوس می کنم . دعوت می کنم و… اما اگر نیاز بر آورده نشود . داد میزن / فحش می دهم / پرت می کنم / قهر می کنم / بهانه می گیرم و

و شما برگردید و تحلیل کنید و سوالات مطرح شده را اول برای خود جواب دهید تا بعد بتوان تحلیل و راه حلی را براساس نظر و دیدگاه های خودتون طرح نمود.

منبع

پرسش:

من 8 ساله که ازدواج کردم شوهرم فردی است لوس وبچه ننه که تک پسره که زود قهر میکنه وتا 4 الی 5 روز طول میکشه با من آشتی کنه حالا 6 ماهه که بچه دار شدم دیگه به من توجهی نداره بچه رو دوس داره ولی وقتی گریه میکنه با من قهر میکنه اصلا با من حرف نمیزنه من دیگه مغزم نمیکشه منم دیگه باهاش حرف نمیزنم سعی میکنم دوسش نداشته باشم اینحوری راحت ترم ولی چند وقتی فکر طلاق مباد تو سرم  چیکار کنم باهام مهربون شه یا فراموشش کنم خیلی هم خانوادشو دوس داره و به خانواده من حسودی میکنه در حالی که اونا هیچ وقت کوچکترین بی احترام نکردن از اول زندگی  هم با خانواوه خودش به گردش میره حتی اگه من نیام میره در حالی که اگه من بگم بریم جایی تا اونا نیان نمیره دیگه خسته شدم چیکار  کنم هر روزم میره خانه مادرش و لی خانه پدر من تا دوهفته نمیاد لطفا راهنمایی کنی.

پاسخ:

اولین نکته که در مسئله ی روابطی شما وجود دارد و شما خیلی هم محکم بیان کرده اید . قضاوت است و شما احتمالا در بسیاری از رفتارهای همسر و یا خانواده ی همسر و یا دیگران قضاوت می کنید که این مسئله یکی از نکات مهم به وجود آوردن آسیب است.{لوس وبچه ننه که تک پسره که زود قهر میکنه }

ببینید آیا همان چیزی که شما می گویید لوس او هم به همان چیز می گوید لوس یا نه از نظر شما لوس بازی است اما از نظر همسرتون و یا خانواده ی همسرتون محبت ؟ بچه ننه نیز همینطور ؟ تک پسر آیا نسبت به ویژگی های تک فرزندی اطلاعی دارید ؟ تک پسر تک فرزند یا تک پسر بچه اول یا تک پسر بچه آخر ؟ هر کدوم ویژگی و رفتار هایی در آنها نهفته است که بدون نیت و قصد و قرض است . اگر ندانیم دچار خطا و اشتباه و خصوصا قضاوت می شویم.؟

براساس اصل آسیب شناسی سه نکته ی اساسی را اگر ما بتوانیم در هر اقدام رعایت بکنیم طرح ما موفق خواهد بود هرچند که نقص هایی هم داشته باشد.
1. چه کار بکنیم که آسیب به وجود نیاید.
2. چه کار کنیم آسیب به وجود آمده را حل بکنیم.
3. اگر نمی توانیم آسیب را حل بکنیم چه کار بکنیم که زمینه ی ایجاد آسیب در آینده نشود.
و اگر این سه نکته ی کلیدی در تمام مراحل درمان مد نظر باشد اطمینان بر عدم آسیب را به ارمغان خواهد آورد.

بر این اساس نگاه من این گونه است . امید وارم دانش من به دانش شما اضافه کند .

دانش شما اضافه شود نگاه شما تغییر می کند.

نگاه شما تغییر کرد در احساس و رفتار شما تغییر ایجاد می شود

رفتار و عملکرد شما تغییر کرد در دیگرات ایجاد تغییر می کند بر اساس نوع رفتار و احساس تغییر یافته ی شما

اگر در طف مقابل تغییر هم ایجاد نشود به شما آسیب وارد نمی شود.

مثلا همسر شما تا وارد خونه می شود شما شروع به سوال و جواب می کنید و او هم به خاطر اینکه شما دائم سوال نکنید یا اینکه فکر می کند دارید کنجکاوی می کنید و می خواهد از زیر این مسئله شانه خالی کند با سوال شما شروع به داد زدن و اخم و تم که حوصله ندارم و…  حالا اگر شما او وارد خونه می شوید و از او استقبال و همنوازی می کنید و از سوال و جواب خبری هم نیست . مبینید بعد از مدت زمانی همسر شما خودش که وارد خونه می شود شروع به صحبت خواهد کرد و از مسائل برایتان بیان می کند و حتی در جایی شاید نظر هم بخواهد . واین رفتار چون به خواسته ی خودش ایجاد شده در مقابل دیگر آن احساس مورد سوال شدن وجود ندارد و داد و فریاد هم خبری نیست و اگر هر از گاهی به وجود بیاید به اصل رابطه شما آسیب نمی رساند.

پس آنچه مهم است بر اساس تحلیل رفتار متقابل هر آنچه ما انجام می دهیم یا احساس است یا رفتار و یا هردو . و آنچه منبع آن است که به وجود می آورد . یا یک فکر یا یک خاطره  یا عوامل بیرونی یا عوامل درونی و آنچه باعث شکل آن می شود نیاز است اگر نیاز برآورده شود می خندم بوس می کنم . دعوت می کنم و… اما اگر نیاز بر آورده نشود . داد میزن / فحش می دهم / پرت می کنم / قهر می کنم / بهانه می گیرم و…

حالا با توجه به این دانش که به شما اضافه می شود دوباره تحلیل کنید ولی قضاوت اصلا ننمایید . مهمتر اینکه شما یک نوزاد 6 ماهه دارید که اعتماد به نفس در یک انسان از تولد تا 14ماهگی شکل می گیرد باین نکته که فرزند در درون رحم مادر هر موقع می خواهد می خوابد هر موقع خواست می خورد و هر موقع خواست دفع انجام می دهد . و اگر این موارد بدون هیچگونه اخم و تخم و ناراحتی توسط هر کس که با نوزاد ارتباط دارد اجرا شود اعتماد نفس در او به صورت کامل شکل می گیرد. و نکته ی مهم دیگر حرمت نفس از 14 ماهگی تا 36 ماهگی . اعتماد نفس از فعل توانستن و حرمت نفس از فعل بودن است .

پاسخ:

پرسش:

یک زن31 ساله هستم وکارشناس حقوق ودارای 2 فرزندپسر 14و 5 ساله هستم همسرم بسیار دهن بین و دم دمی مزاج است و هر وقت شهرستان ونزد خانواده اش که اصلا بامن خوب نیستند میرود تقریبا هر دوهفته و نیز اکثر تعطیلات رسمی و اعیاد من و بچه هایم تنهاییم و او آنجاست و بسیار تحت تاثیر آنهاست و کاملا مرد سالار  است نسبت به بچه ها کوچکترین مسوولیتی را قبول نمیکند و واصلا با انها ارتباط بر قرار نمی کند و ضمنا دست بزن دارد و نیز محبت وتوجهی به خصوص در جمع به من نشان نمی دهد من خیلی احساس تنهایی میکنم طوری که آرزوی مرگ دارم . خیلی با او صحبت میکنم و هر کاری که اورا جلب کند انجام میدهم و خانه وفرزندانم و خودم را آراسته نگه میدارم ولی او بی محبت و بی مسوولیت هست و چشم چران  کمکم کنید

پاسخ:

دوست عزیز به علت اینکه کلی توضیح دادید و نوع برخورد و روابط شما با همسرتان بیشتر از این گفته نشده بنده هم صحت را بر روی گفته های شما گذاشته و کلی میگویم:
اگر همسر شما از لحاظ عاطفی به خانواده‌اش وابسته است و باعث شده که شما احساس کنید نیازهای روحی و عاطفی شما تامین نمی‌شود حق دارید که از این وضعیت ناراحت باشید.
وابستگی عاطفی زمانی نامطلوب و خطرناک می‌شود که روی عملکرد افراد تأثیر منفی بگذارد و استقلال، اظهارنظر و خلاقیت را از آن‌ها بگیرد.
اگر همسر شما از لحاظ عاطفی به خانواده‌اش وابسته است و باعث شده که شما احساس کنید نیازهای روحی و عاطفی شما تامین نمی‌شود حق دارید که از این وضعیت ناراحت باشید.
_ در ابتدا برای اینکه این مشکل را حل کنید به جای جبهه گیری سعی کنید به این نیاز همسرتان احترام بگذارید.
_ سعی کنید رابطه عاطفی خود را با همسرتان بیشتر کنید و احساس صمیمیت بیشتری بین خودتان به وجود بیاورید.
_ هنگامی که همسرتان به طور مستقل درباره موضوعی اظهار نظر می‌کند حتما وی را تحسین و تشویق کنید. اعتماد به نفس او را بالا ببرید.
_ هیچ وقت به همسرتان پیشنهاد قطع ارتباط با خانواده‌اش را ندهید فراموش نکنید که این موضوع باعث موضع گیری و لجاجت بیشتر وی خواهد شد.
_ همچنین تجربه وارد شدن در گروه‌های دوستی نیز یکی دیگر از مهارت‌هایی است که به مستقل شدن همسرتان کمک می‌کند.

منبع

پاسخ:

پرسش:

همسرم فقط دو تا چیر براش مهمه خانوادش و کارش، دیگه طاقتم تموم شده چه کنم؟

پاسخ:

پرسش:

از همسرم پرسیدم مرا بیشتر دوست داری یا مادرت را و او پاسخ داد مادرش را، این حرف او خیلی اذیتم کرده است چه کنم؟

پاسخ:

جواب ایشان پاسخ خوبی نبوده است . اگر همسر ایشان زن شناس بودند این حرف را نمی زدند . می گفتند که خانم این چه حرفی است که شما می زنید من هم شما را و هم مادرم را دوست دارم . هرگلی بویی دارد و این یک برخورد منطقی است . البته سوال خانم هم خوب نبوده است . شما وقتی ازدواج کردید نباید سوالهای بیخودی و اشتباه بکنید. مثلا نپرسید که خانم شما قبل از ازدواج ارتباط داشته اید؟ این سوال شما هم سوال بیجایی بوده است . قرآن می فرماید : از چیزی که شما را ناراحت می کند سوال نکنید . شوهر شما مادرش را دوست دارد و این یک چیز طبیعی است . ولی او شما را هم دوست دارد . اگر شوهر شما به شما این طوری جواب داده است بخاطر پیام های منفی بوده که سوال شما به همسرتان داده است . اگر شما خانم مردشناسی بودید تا ایشان می گفت که من مادرم را بیشتر دوست دارم ، شما می گفتید که باید هم این جوری باشد ، شما مادر من را دوست داری یعنی مادرشما مادر من هم هست . بعد می دید که این برخورد معجزه می کند و آقا بخاطر گفتن این جمله احساس گناه می کند و پیام های مثبت بعدی را به دنبال دارد . و عاشقانه شما را دوست تان خواهد داشت . حالا اشتباه کرده اید و باید از این اشتباه درس بگیرید . با این احساس اذیت مقابله کنید . زیرا دیگران که شما را می بینند متوجه می شوند که شما دارید اذیت میشوید حتی اگر چیزی نگویید . این افکار در رفتار شما اثر خواهد گذاشت . ممکن است که شما حقوق همسرتان را رعایت نکنید و این عامل تنش بشود . این قضیه را کاملا فراموش کنید و این خاطره را از ذهن خودتان دور کنید . نگذارید این عامل تنش  و اختلافی در زندگی شما بشود. خدا حس رقابت را برای رشد قرار داده است ولی اگر این حس رقابت تبدیل به حسادت بشود که پیامدهای منفی دارد و بنیان خانواده را بهم می ریزد ، هیچ عقل سلیمی این کار را نمی پسندد . باید احساسات و غرایز را مدیریت بکنند . اگر مدیریت کنند دیگر چنین مشکلاتی پیش نمی آید.

منبع

پرسش:

شوهر من به خانواده اش بیشتر از من توجه می کند و وقتی به او می گویم که به آنها کمتر توجه کن ناراحت می‌شود و تا مدتها بهانه گیری و بد رفتاری می کند، آیا این توقع من بیجاست؟

پاسخ:

این جمله ای که شما به شوهرتان گفته اید جمله ی قشنگی نبوده است . آقایان به خانواده بویژه به مادرشان تعصب دارند . اینکه ایشان بدرفتاری و بهانه جویی می کند بخاطر پیام بدی است که جمله ی شما به او داده است . این جمله ای که شما گفته اید پیام های منفی به ایشان داده اید . پیام داده اید که شما انحصار طلب شده اید و می خواهید همسرتان فقط مال شما باشد . این پیام خوبی برای همسر شما نیست . پیام داده اید که شما دارید به این رابطه با خانواده اش حسادت می کنید و می خواهید رابطه ی او را با خانواده اش قطع بکنید . اگر همسر شما بطور معمولی و متعارف دارد با خانواده اش توجه می کند ، شما نباید چنین انتظاری داشته باشید . اگر شما می خواهید که ایشان بعد از ازدواج به خانواده اش توجه نکند ، این منطقی نیست . بالاخره همسر شما با خانواده اش ارتباط عاطفی دارد . شما فکر کنید که سالهای بعد مادرشوهر می شوید ، فرض کنید که پسرتان را داماد کرده اید و عروس شما انتظار دارد که پسر شما ارتباطش را با شما قطع یا کم کند یا اینکه زیاد به شما توجه نکند، شما چه انتظاری دارید و چه حالتی به شما دست   می دهد ؟

پس اگر رابطه شوهر شما با خانواده اش متعادل است که حساسیت نشان ندهید ولی اگر ارتباطش هم خیلی زیاد است باز راهش این نیست که بگویید ارتباط خودت را با خانواده ات کمتر کن . بنظر من شما نسبت به همسرتان عطوفت ، مهربانی و محبت کنید و با این مهربانی و محبت مرد را به طرف منزل خودتان بکشانید و این عدم تعادل را این جوری تعدیل کنید .

در تعارض دوتا الگو ، الگویی پذیرفته می شود که محبوب تر باشد . پس شما هم محبوب تر بشوید . و از عنصر عاطفه استفاده کنید . بدانید که مادر ایشان بدون هیچ قید و شرطی به فرزندش عشق می ورزد ، مواظب باشید که محبت شما مشروط نباشد . این تفاوتی است که ممکن است بین محبت مادر و همسر باشد . اگر شما فرزندی ندارید حتما کوچولویی بیاورید زیرا عامل مهمی است که همسر را به طرف منزل بکشاند . اگر باز هم این جواب ندارد شما می توانید داستان را به او بگویید زیرا ایشان دارند افراط می کنند ولی با این ادبیات نگویید . شما احساس خودتان را به او منتقل کنید . بجای اینکه بگویید تو چقدر به آنها توجه می کنی ، چه خبر است ؟ بگویید که همسرم من به وجود تو احتیاج دارم و بدون تو احساس غربت می کنم و دلم می خواهد بیشتر کنار من باشی . این هم یعنی ارتباط خودت را کمتر کن یا اعتدال در رابطه ات داشته باش ولی این ادبیات اثر گذار است . اگر این هم جواب نداد دیگر ادامه ندهید و کار را رها کنید چون هر چقدر که شما حساسیت نشان بدهید جزو نقطه ضعف شما بحساب می آید و در آینده ممکن است از آن بعنوان یک اهرم فشار استفاده بشود . لذا حساسیت نشان ندهید . ولی اگر این نکاتی که ما گفتیم بکار بگیرید مشکل حل می شود، اینکار با داد و بیداد درست نمی شود باید با محبت و مهربانی وعاطفه آنرا درست کرد .

منبع