پرسش:

شوهر دوست من خیلی هوسبازه و الان یه ساله عروسیشون شده ولی از دوران نامزدی حتی 5-6 روز مانده به عروسی به خود بنده هم پیشنهاد دادن..ایشون به تمام دوستان ویا هم دانشگاهی هاشون پیشنهاد دوستی و برقراری رابطه جنسی میدن..با اینکه من و یا سایر دوستانم کامل شناختیمش ولی باز به روی دوستم نمیاریم که شوهرش چنین ادمی هس..ضمنا طبق گفته دوستم شوهرش خیلی بهش میرسه و باهاش خوبه……..ضمنا این اقا خیلی چاپلوس و دروغگو و ظاهرساز هستن..حالا سوال من ایجاس که آیا واقعا همچین مردایی پیدا میشن که علی رغم رابطه خوب با زن شون،به دنبال هوسبازی و برقراری رابطه با دیگران مخصوصا افراد اشنا باشند؟من خودم مجردم و با دیدن شوهر دوستم واقعا از ازدواج ترسیدم ..ضمنا ایا من و دوستانم به دوستم بگیم که شوهرش همچین درخواست هایی به ما داده اچه ز طریق تلفن و رودرو…سپاس از لطفتون.

پاسخ:

دوست بزرگوار بهتر برای یافتن علت مشکل  و دلیل این مساله به صورت حضوری مراجعه شود تا با تشخیص درست نسبت به رفع و درمان این مشکل اقدامات لازم صورت گیرد. در ضمن همه افراد به یک شکل و ویژگی عین هم نیستند ،بهتر از تعمیم خوداری کنید و دیدگاه مثبت به ازدواج رو حفظ کنید. موفق باشید.

منبع

پاسخ:

پاسخ:

پرسش:

دختری 28 ساله هستم و همسرم 3 3،   3 سال که ازدواج کردم ، و این ازدواج برای رهای از مشکلاتی که در خانه پدری داشتم صورت گرفت، پدر و مادرم اختلافات زیادی داشتن و پدرم خیلی یه ادم غیر منطقی  و بد اخلاق بود ، و همسرم در یک شهر دیگر مشغول کار بود و فوق العاده شخصیت ضعیف اروم و ساکتی و داره که من معیارم همین اروم بودنش بود برخلاف شخصیت پدرم با اینکه علاقه ای نداشتم بهش بخاطر شرایطم حاضر به ازدواج شدم علارغم مخالفت پدر م بخاطر اینکه هم از نظر مسافتی خیلی دور بود هم ازنظر وضعیت مالی ما در شرایط بهتری بودیم و هم از نظر ظاهر اصلا بهم نمی امدیم و البته خودمم با این ها مشکل داشتم مخصوصا ظاهر من از ایشون ازنظر چهره خیلی بهتر بودم طوری که مورد تمسخر فامیل قرار گرفتم ،در گیر دار این مخالفت ها خودمم موردد بودم وهمش رابطمون بهم می زدم ولی اصرار از سمت ایش.ن و همچنین دلسوزی و ترحمی که داشتم  بهش سرانجام عقد کردیم، در دوران عقد هم من همچنان پشیمون بودم چون علاقه ای نداشتم برعکس اون به شدت من دوست داشت و هر فداکاری انجام میداد به هر حال بعد از 6 ماه عقد ازدواج کردیم، بعد از یک سال ازدواجم که همیشه یه عشق یک طرفه از سمت همسرم بود من تو این زندگی اصلا ادم خوشحالی نبودم  و همیشه فکر جدای بودم ولی می ترسیدم از تنهای و خیلی چیزای دیگه ، تصمیم گرفتم ادامه تحصیل بئم در مقطع ارشد که درس خواندم باعث شد من اشتباه دومم انجام بدم و به همسرم خیانت کنم، من در دانشگاه یک همکلاس داشتم 2 سال از خودم کوچکتر که این فوق العاده با هوش زرنگ و دارای روابط اجتماعی بالا بود؛، ترم اول به من تو درس ها خیلی کمک می کرد و خیلیم بهم توجه میکرد من ازش خوشم میومد چون ادم قوی بود ولی تو فکر رابطه نبودم؛ ترم دوم کم کم ابراز علاقه کرد کم کم رابطه شکل گرفت  الان 6 ماه از رابطمون میگذره من با ایشون سکس هم داشتم در صورتی که دیگ2 ماه با همسرم به بهانه های مختلف  سکس نداشتم 1 ماه که بهش گفتم که دوسش ندارم و میخوام ازش جدا شم ولی خیلی شک شده و حالش بده، من تو این مدت خیلی عذاب وجدان دارم و حالم از خوئم بهم میخوره ! در مورد رابطه ام بگم که من و سجاد خیلی همدیگر دوست داریم ئ با هم دیگه خیلی خوشحالیم ولی تا الان صحبت جدی بینمون انجام نشده وقتی از برنامه هاش میگه صحبت از ما میزنه مثلا برای دکتری بریم خارج از کشور ؛
سوالی که داشتم من نمی خوام دلیل جدایم رابطه ام باشه میخوام تصمیم ئرست بگیرم؟ایا رابطه ای که اشتباه شروع شده باشه سرانجام خوبی داره ؟

پاسخ:

دوست عزيز،با توجه به مطلبی که در ابتدا فرمودید ،فکر نمی کنید باید از همسرتان سپاسگزار باشيدباشید،برای اینکه شما را از مشکلاتی که در خانه پدری داشتید رها کردند،به شما فرصت یک زندگی مستقل و ادامه تحصیل  دادند و در کنار همه اینها در طول این مدت به شما ابراز عشق و علاقه داشتند.
درسته که شما الان به فرد دوم علاقه بیشتری دارید و همخوان با او هستید ،اما برای رسیدن به این مرحله (یعنی دوست داشتن)شما از یک انسان (همسرتون) به عنوان یک ابزار استفاده کردید.اما بخاطر داشته باشید که او یک انسان است نه  یک ابزار که اگر بعد از مدتی که از یک ابزار یا وسیله بد استفاده کنیم یا سواستفاده کنیم ، شاید فراموش کنیم،اما در مورد انسان ها این موضوع فرق می کند ،روان شما هيچ گاه آسوده نخواهد بود.
در مورد سوال آخرتون، آیا ازدواج شما سرانجام خوبی داشت?چون آن هم رابطه ای بود که اشتباه شروع شد!
ود ر آخر ،لطفا به این سوال فکر کنید،اگر شما یک دختر مجرد بودید،و با مردی متاهل آشنا میشدید،حتی اگر با آن مرد متاهل ازدواج هم می کردید ،چه افکاری به سراغتان می اومد ،آیا  فکر می کنیدسرانجام خوبی داشتيد?
شاید یک زن در این موقعیت شرایط را به نفع خودش تعبیر کند و بگويد حتما من بهتر م که تصمیم گرفت زنش را رها کند و با من ازدواج کنه،اما اکثرا مردها اینگونه فکر نمی کنند چون منطقی تر به مسله نگاه می کنند در نتیجه. اولین پیام در ذهنشان این است کسی که به همسر خودش خیانت کرده ،به احتمال زیاد روزی به من هم خیانت خواهد کرد،پس او هرگز با اطمینان در این رابطه گام برنخواهد داشت.بسیار مراقب باشید شاید این بار شما یک ابزار برای دیگری باشید.

تمام انسانها مجموعه ای از خوبی ها(که برای ما خوشایند هستند)و مجموعه ای از غیر خوبی ها(که برای ما ناخوشایند هستند)می باشند،حالا بستگی به این دارد که ما از ابتدا با چه نگرشی وارد شده ایم و روی کدام قسمت تمرکز داریم.اگر از ابتدا باور من این است که طرف مقابل من دوست داشتنی نیست در نتیجه تمام رفتارهای او برایم دوست نداشتنی می شود و روزبه روز باور من بیشتر تقویت می شود .علی الخصوص با فردی که برایمان دوست داشتنی است نیز روبه رو شویم ،به مراتب فرد قبلی دوست نداشتنی تر از قبل هم خواهد شد.
یا شما به مسائل  احساسی نگاه می کنید یا احساس و منطق در کنار هم،اگر صرفا احساسی نگاه می  کنید درنتیجه نمی توانید از تکنیکهای موجود ،استفاده کنید چون فقط احساس مهم و غالب است،در نتیجه کنترل زندگی شما در دست احساستان است و مانند هر مسأله ایی صرفا احساسی بایدخسارت و تاوان آن را در زندگی بدهید،اما چیزی که شمارا متمایز می کندقدرت تفکر و استفاده از منطق در کنار احساساتتان می باشد،در روان شناسی معتقدیم پشت هر احساسی یک فکر است،مثلا اگر من در مورد شمااحساس منفی داشته باشم حتما یک فکر پشت این احساس من است ،ممکنه فکرکنم عجب خانمی!!چقدر راحت خیانت می کنه و می خواد خود شو توجیه کنه و هیچ وقت هم تغییر نخواهد کرد،خب طبیعتا این فکر من باعث شده نسبت به شما احساس منفی پیدا کنم،اما اگر اینگونه فکر کنم که عجب خانمی ،خودش در مسیر احساس خطر کرده و حالا می خواهد با راهنمایی بهترین مسیر را اانتخاب کند ،چقدر زندگیش براش ارزشمنده،خب اگر این فکر از ذهنم رد شود احساس من به شما دیگر منفی نیست.(این صرفا يک مثال بود،جهت درک بیشتر،لطفا موضوع را شخصی نکنید).
پس در واقع نوع افکار و باور ما صددرصد با احساساتی که داریم مرتبط است،واگر شما جزو گروه دوم باشید ،یعنی احساس و منطق در کنار یکدیگر،درنتیجه به خودتون فرصت میدهید تا باورها و فکرهاتون را بازبینی کنید شاید احساسات متفاوتی را تجربه کنید .
ودر آخر اینکه هیچ زندگی ،یک طرفه نمی تونه ادامه پیدا کنه و مطمئنا اگر با این ذهنیت و باور که فرمودید باشید ،اوضاع روزبه روز بدتر خواهد شد نه بهتر!

منبع

پاسخ:

پرسش:

پسری 25ساله ام؛مدتی است با یه خانوم 44ساله که دارای یک شوهر معتاد و سه دختر 28 و 27 و 24 ساله است اشنا شده ام؛اوایل فقط در حد صحبت کردن بود ولی بعد شد رابطه حضوری  و در حد ماچ و بوسه….
اوایل فقط میخواستم در حد تجربه باشه ولی بعد شد لذت…
نمازم یکدفعه ترک شد؛اخلاقم 90%برگشت؛تا حدی که وقتی از کار می امدم فقط زنگ میزدم تا صدایش را بشنوم..از طرفی اون زن جوری به من وابسته شده که میگه اگه منو ترک کنی دست به خودکشی میزنم
احساس گناه میکنم و میخواهم توبه کنم ولی دلم به حال این زن میسوزد
از طرفی از خدا میترسم که بعدا که اردواج کنم همین جریانا برام پیش بیاره و زنم همین کار را باهام کنه و از طرفی دلم به حال این زن میسوزد
احساس گناه میکنم
دلم توبه میخواهد
ولی اگر این زن دست به خودکشی بزند من جواب خدارا چه بگویم که او را وابسطه کردم

پاسخ:

برادر بزرگوار توصیه می کنم هر چه سریعتر نسبت به اتمام این رابطه اقدام کنید .و اجازه ندهید که آسیب بیشتری به خود شما و اون خانم از لحاظ جسمی و روحی وارد شود.با توجه به سن حساس شما و غلبه کردن هیجانات و احساسات و نیازهای جنسی شما متاسفانه مسیر نادرست رو انتخاب کردین که اگر ادامه دار باشد ممکن است لطمات جبران ناپذیری براتون در پی داشته باشد.چون این کار هم از لحاظ دینی حرام  است و هم از لحاظ اجتماعی امری زشت و ناپسند و به دور از اخلاقیات .
شما می تونید با تغییر مسیر  و اصلاح گذشته و توبه از درگاه خدا و انتخاب هدف درست و منطقی آینده ای روشن رو برای خودتون رقم بزنید .
برای اینکه در تصمیم تون پایداری داشته باشید توصیه می کنم  برای خودتون سرگرمی و تفریح و انتخاب ورزش برای تخلیه انرژی و دوری از تنهایی و کنترل ذهن و فکر و مخصوصا دوری از مکانهایی که شما رو یاد اتفاقات گذشته می اندازد امیدوارم بتونید مسیر روشنی رو برای خودتون انتخاب کنید .و در آینده نزدیک انشاالله با انتخاب همسر شایسته آتیه خوبی رو برا خودتون رقم بزنید.موفق باشید.

منبع

پرسش:

دختری هستم بیست و نه ساله و همسرم سی و سه ساله  دوازده ساله ازدواج کردم پسر شش ساله دارم همسرم راننده کامیونه شغلش ایجاب میکنه دیر به  دیر خونه بیاد حدود سه ساله پیش فهمیدم شوهرم با کسی دوست شده بعد از فهمیدنش ضربه سختی بهم خورد واین قضیه دو سال طول کشید تا رابطه تمام بشه با اینکه همسرم رابطشو قطع کرده بود اذیت هایی که از طرف مقابل بود تمومی نداشت دو سال طول کشید دوباره به همسرم اعتماد کنم تا اینکه چند روز پیش همسرم بعد از بیست روز  به خونه اومد ناخود اگاه گوشیش رو چک کردم فهمیدم دوباره با کس دیگه ای بهم خیانت میکنه البته اینم بگم شوهرم ادمی هستش که خیلی به همه چی گیر میده همه چی منو کنترل میکنه پسرم از لحاظ روحی تو فشار هستش چون من خونه رو با اینکه التماسم میکرد اشتباه کرده ترک کردم  وفردای اون روز رفتم درخواست طلاق دادم الان نمیتونم تصمیم بگیرم باید چیکار کنم خواهش میکنم راهنماییم کنید

پاسخ:

شما در تعارضي بين دو تصميم قرار گرفته ايد و بايد بدونيد هر تصميمي كه بگيريد به دنبال خودش پيامد هاي مثبت و منفي خواهد داشت. بهترين كاري كه مي توانيد بكنيد اين است كه  روي يك برگه كاغذ اين پيامد هاي مثبت و منفي (سود و زيان)هر انتخاب را بصورت جداگانه بنويسيد و بعد سبك و سنگين كنيد كه كداميك براي شما قابل تحمل تر و يا مناسب تر است. مي توانيد در مسير اين انتخاب از راهنمايي يك روانشناس بهره ببريد .

منبع

پرسش:

من تازه ازدواج كردم ،٢٢سالمه و همسرم ٢٥و بعد از چند ماه از عقدمون شوهرم بهم خيانت كرده و با يك زني كه ميگه ٤٠ سالشه رابطه داشتن و من اين رو از طريق اس ام اس گوشيش فهميدم كه خيلي هم بد بودن …  چند وقتي گوشيش رو چك ميكردم همون موقع كه فهميدم به اون شماره زنگ زدم و مطمئن شدم و هيچ اعتمادي بهش ندارم هر دومون دانشجو هستيم و اين رابطه در دانشگاه همسرم اتفاق افتاده ميخوام كه اين قضيه رو فراموش كنم اما هر چند وقت يك بار برام تجديد خاطره ميشه و من راهي جز زندگي ندارم براي حفظ ابروي خودم از لحاظ روحي خيلي به هم ريختم قرص ارام بخش مصرف ميكنم كار هر روز من مرور كردن اون اس ام اس هاشونه و گريه كردن و هر وقت با شوهرم بحث ميكنم راجع به اين قضيه دعوامون ميشه و ميزاره ميره ازتون ميخوام كمكم كنين و اين موضوع را فقط خودمون دوتا ميدونيم به كسي نگفتم كه ابروش نره اخه ما تازه عروس داماد هستيم از الان بخواد اين اتفق بيفته بعد ٢٠ سال چي ميشه ؟ نميدونم پنهان كردن و كوتاه اومدن اوضاع رو بد تر ميكنه يا نه ؟ هيچ اعتمادي ندارم و همش فكر ميكنم باز هم در ارتباط هستن. چي كار كنم ؟

پاسخ:

با توجه به اینکه همسر شما این رفتار نامناسب را انجام داده است، نگرانی شما از تکرار این رفتار توسط او طبیعی است. اما شما باید اولاً این نگرانی را کنترل کنید چون در درجه اول تداوم آن احتمالاً برای خود شما آسیب زا خواهد بود و در درجه دوم همان طور که عنوان کردید به رابطه تان آسیبب می زند. باید با مشورت روانشناس شرایطی فراهم شود که اولاً همسر شما با رفتارهایش موجب تشدید نگرانی و بی اعتمادی شما نشود و دوماً شما نیز به جای کنترل رفتارهای همسرتان و القاء بیشتر حس بی اعتمادی که تخریب کننده رابطه تان است، سعی در توجه بیشتر به رابطه تان و بازسازی مجدد اعتماد دوسویه نمایید. مطمین باشید اگر هر دو نفر شما خواهان تداوم رابطه ای تؤام با اعتماد و حتی داشتن رابطه ای بهتر از گذشته باشید، این امر با تلاش و مشارکت هر دوی شما میسر خواهد شد. توصیه می شود سریعاً باهم به یک زوج درمانگر ماهر مراجعه کنید. موفق باشید

منبع

پاسخ:

پرسش:

خانمی 31 ساله هستم و یه دختر 11 ماهه دارم. من و همسرم حدود 5 سال است که ازدواج کردیم. چند ماهی است که همسرم تمام وقتی که در منزل هست سرش تو گوشیشه، خیلی کنجکاو شدم ببینم اون تو چه خبره که دیگه توجهی به من و بچمون نداره. یه روز که حمام بود گوشیشو چک کردم دیدم در تلگرام با دوست دختر اسبقش که قبل ازدواجمون 4 سال باهاش دوست بوده و به گفته خودش فقط سکس پارتنرش بوده کلی صحبت و عکس ها و فیلمهای پورن و درد و دل و … 2 دختر دیگه هم بودن که نمی شناختم و خلاصه تمام حرفهایی که می تونست با شریک زندگیش بزنه با دیگران می زنه و این ماجرا همچنان ادامه داره، من به این فکر می کنم وقتی همسرم این قدر راحت در مورد مسائل پورن با دوست دختر اسبقش صحبت می کنه احتمال زیاد هنوز با هم سکس دارن و این خیلی برای من سنگین هست . هر چی من فکر می کنم که مشکل کجای کاره متوجه نمی شم. من واقعاً همسرم و دخترم رو دوست دارم و نمی خوام زندگیمون به هم بریزه. با وجود سختی هایی که بزرگ کردن بچه داره من سعی کردم توجه و محبتم به همسرم کم نشه ولی نتیجه عکس داده. گاهی اوقات فکر می کنم من زیاد از حد برای زندگیمون انرژی گذاشتم و به قول قدیمیا خوشی زده زیر دل همسرم. یکبار خواستم باهاش در رابطه با اینکه تا دیر وقت سرش تو گوشیشه صحبت کنم و لی اون گفت حوصله دعوا نداره و بگو مگو شد و حسابی دعوا کردیم. من دارم افسرده می شم و واقعاً دیگه نمی دونم چیکار کنم.

پاسخ:

شما بدون اشاره به چت کردن همسرتون محترمانه از ایشون بخواهید که زمان بیشتری برای شما و فرزندتان بذاره.وقتی‌ براتون صحبت می‌کنه خودتون رو مشتاق نشون بدید .مردان دوست دارند تاید بگیرند تا احساس قدرتمندی کنند.مقایسه و سرزنش نکنید .و به کمترین محبتی که می‌کنه تشکر کنید .به بهداشت و روابط جنسی تان اهمیت بدید .زمانی‌ فرزندتو نزد اقوام بذارید تا گاهی‌ با همسرتون تنها باشید  .به روانشناس مراجع کنید تا اصول رو به هر ۲تا آموزش بدهند.

منبع

پرسش:

اینجانب ک .ش 30 ساله از تهران مدت 10 سال است ازدواج کرده و حاصل این ازدواج 2 فرزند میباشد به سنهای 5 و 9 ساله و خانم 26 سالشه سر آغاز زندگی بآ عشق و 1 سال دوستی شروع شد و در 4 سال اول ازدواج عاشق همدیگر بودیم ولی در کمال نا باوری همسرم در سال چهارم زندگی با یه آقای دیگه که از بستگان بود رابطه عشقی برقرار کرد و بعد از یه مدت ارتباط که داشتند من متوجه این رابطه شدم ولی بخاطر فرزندم که آون موقع اولین فرزند بود و 3 سال بیشتر نداشت گذشت کردم و به زندگی با همون عشق ادامه دادم و خدا فرزند دوم را به ما داد تا 2 سال از فرزند دوم گذشته بود که دوباره همسرم با یه آقای دیگه ارتباط جنسی پیدا کرد و باز از آنجایی که خداوند همیشه شاهد و نظاره گر هست و نمیزاره ماه پشت ابر بمونه باز هم از این ماجرا مطلع شدم و این بار دیگه خیلی سخت بود با همه عشق و علاقه ای که به ایشون داشتم دوبار به من خیانت کرده بود ولی باز حس پدرانه و از همه بیشتر حس عشقی که به خودش داشتم مانع از طلاق و جدایی شد ولی حالا بعد از گذشت 2 سال نمیتونم اعتماد کنم و هر وقت مشاجره ای میشه فکر خیانت دیونه ام میکنه خواهشمندم راهنماییم کنید میتونم این زندگی رو ادامه بدم یا هر چه زودتر پایان بدم به این زندگی بهتره   

پاسخ:

اينكه همسر شما قبول دارند كه اين اشتباهات را مرتكب شده اند، شما مي توانيد ايشان را ببخشيد و يا نبخشيد. عفو يك موضوغ شخصي است.

ولي در صورت عفو  از اينجا به بعد چي ؟ همسر شما با اين رفتاري كه خودشون بچه گانه و يك شيطنت مي دانند و شما اون را ارتباط جنسي مي دونيد، مي خواهند چه كار كنند؟ آيا پشيمون اند و مي خواهند تكرار نكنند و يا مي خواهند به آن ادامه دهند؟
هر چند بايد به رابطه بين شما هم پرداخته شود كه چگونه است و آيا نواقصي دارد و چيست؟
به هر حال اين موضوع ساده اي نيست و پيشنهاد مي شود به يك مشاور خانواده  مراجعه كنيد.

منبع

پرسش:

من قبلا  شك داشتم كه همسرم خيانت ميكنه ولى الان برام مسلم شده كه ايشون ٦ ساله با من بازى كردن و خيانت كردند چرا ميگم بازى چون غير مستقيم خانم را ميشناختم و هر دو منو به مسخره و بازى گرفتند الان خيلى سخته تحمل اين مسئله ولى شرايط زندگيم طوريه كه نميتونم جدا بشم ولى فقط تو فكر اين هستم كه چطور از اونها مخصوصاًً اون زن انتقام بگيرم و تا اينكارو نكنم دل سوختم آروم نميشه ميخوام برم سر كارش و آبروشو ببرم چون كارى كرده كه زندگيم به جهنم تبديل شده و در ضمن من دو دختر بزرگ دارم

پاسخ:

باسلام بانوی عزیز همدلی بنده را پذیرا باشید و در این راستا شما باید:
۱- نباید عکس العمل آنی از خود نشان دهید و یکمرتبه به دلیل بدعهدی همسرتان تصمیم بگیرید که از او جدا شوید. شما نیازمند کمی زمان هستید تا مسایل دیگر را نیز زیر و رو کنید. نباید به طور خاص تمام توجه خود را به خیانتی که از او سر زده معطوف نکنید.
۲- باید قبول کنید که احساس خشم، عصبانیت، شک و تردید، شکه شدن، آشفتگی، ترس، درد و رنج، افسردگی، و پریشانی برای فردی که شاهد خیانت همسرش بوده کاملا نرمال است.
۳- این مشکل باعث به وجود آمدن برخی مشکلات فیزیکی در فرد می شود از قبیل: حالت تهوع و استفراغ، اسهال، مشکلات مربوط به خواب (بی خوابی و یا پر خوابی)، لرزش، اختلال حواس، کم غذایی و کم اشتهایی. سعی کنید در این حال بیش از پیش از خود مراقبت کنید.
۴- خودتان را وادار کنید تا غذاهای سالم مصرف کنید، طبق برنامه پیش بروید، به اندازه کافی استراحت کنید، هر روز ورزش کنید، به اندازه کافی آب بنوشید و تفریح داشته باشید. ایجاد تعادل، بهترین راه حل، برای مبارزه با آسیبی است که به شما وارد شده است.
۵- خندیدن کاملا طبیعی و نشان دهنده سلامت فرد است. فیلم یا سریال های تلویزیونی خنده دار تماشا کنید و مقداری از وقت خود را با افرادی صرف کنید که خنده بر روی لب های شما می اورند. زندگی بدون اینکه توجهی به قلب های شکسته و خیانت های همسران داشته باشد، همچنان در حال پیش رفتن است.
۶- گریه کردن نیز یک امر کاملا طبیعی است. اگر خود به خود گریه نمی کنید، می توانید آهنگ های غمگین گوش کنید و یا به تماشای فیلم های تراژیک بنشینید.
۷- برای خود یک ژورنال درست کنید. تمام افکار و احساساتی که به شما به دلیل خیانت و بی وفایی همسرتان دست می دهد را بر روی کاغذ یادداشت کنید.
۸- با همسر خود در مورد بدعهدیش صحبت کنید. تمام سوال هایی که به ذهنتان میرسد را بپرسید. شاید با این کار به این نتیجه برسید که همسرتان هنگام ارتکاب به این کار، اصلا فکر نمی کرده که به شما خیانت می کند.
۹- به دنبال مشاوره بروید. سعی نکنید تا به تنهایی از پس این مشکل برآیید.
۱۰- حداقل یک روز به خود فرصت دهید.
۱۱- نباید ضربه روحی وارده را پنهان کنید. با فرزندانتان صادق باشید؛ اما لازم نیست جزییات مشکل را نیز برای آنها شرح دهید. قسم هایی نخورید که بعدها نتوانید به آنها عمل کنید. تنها چیزی که بچه ها باید بدانند این است که حال شما رفته رفته رو به بهبودی خواهد رفت.
۱۲- سعی نکنید این بازی، که چه چیز و یا چه کسی مسبب بروز چنین فاجعه های شده است را شروع کنید. با این کار صرفا انرژی خود را تلف می کنید. در اینصورت فقط می توانید نفر سوم را سرزنش کنید و خودتان خوب می دانید که هیچ چیز درست نخواهد شد.
۱۳- اگر بیش از اندازه عصبانی باشید، بر سر مسایل کوچک داد و بیداد راه بیندازید، احساس کنید که بر روی طناب باریکی در حال راه رفتن هستید، و زمانی که به یاد بدعهدی همسر خود می افتید، عکس العمل های شدید فیزیکی از خود نشان دهید، بی شک دچار استرس بعد از ضربه روحی شده اید و باید هر چه سریعتر به پزشک مراجعه کنید.
۱۴- انتظار نداشته باشید که حس آشفتگی، بی اعتمادی و عصبانیت به مجرد اینکه تصمیم می گیرید همسر خود را ببخشید و به سرسپردگی خود ادامه دهید به راحتی از بین برود. از بین رفتن دردورنج وارده از طریق خیانت، نیازمند زمان است.
۱۵- واقع بین باشید.

توجه بانوجان:
بی وفایی یک فرد، هیچ گونه دلیل روشنی ندارد. ممکن است نشات گرفته از سایر مشکلات در زندگی مشترک باشد، ممکن است چیزی در درون قلب همسرتان وجود داشته باشد و … به هر حال شما هیچ گاه به درستی دلیل واقعی آنرا متوجه نخواهید شد.
نوع خیانت، معمولا فهم و درک آنرا راحت تر می کند. آیا به یک شب ختم می شود؟ به دلیل مشکلات زندگی بروز کرده؟ اعتیاد به برقراری رابطه جنسی بوده؟ آیا خیانت صرفا برای خاتمه دادن به زندگی مشترک بوده؟
به خاطر داشته باشید که زندگیتان با گذشته فرق کرده و باید ناراحتی به وجود آمده را تسکین دهید…

منبع

پرسش:

مدت ده سال است ازدواج کرده ام ودارای دو فرزند هفت وهیجده  ماهه هستم  سن خودم چهل سال و خانمم بیست ونه سال است وبیش از یک سال است که مشغول به کار شده شغلش پرستار می باشد ونزدیک پنج ماه است که بدون علت وحرفی خونه وبچه ها را ول کرده وخواستار طلاق است ومی گوید از زندگی خسته شده است وتحت هیچ شرایطی حاضر به برگشت نیستم وتمام راههای قانونی را رفته که مرا تحت فشار قرار دهد که طلاقش بدهم ولی من بخاطر بچه ها وخودم که عاشقانه دوستش دارم حاضر به متارکه نیستم وهیچ علاقه ای که قبلا نسبت به بچه هاش داشت حالا ندارد مرتب بهانه بهانه می کند واساسش را بر ویرانی این زندگی گزاشته وتا حالا دلیل خاصی ومحکمه پسندی برای جدایی نیاو رده  .
همه می گویند شخص سومی وسط است ولی من ادم خوشبینی هستم وروی زنم شناخت کافی دارم ولی جدیدا پیامهای حذف شده گوشی خانمم را روی واتس اپ بازیابی کردم واسم یکی از همکارهای مردش را با اسم من ذخیره کرده بود وپیامهایش بودار بود ودر جواب اعتراض من طفره رفت واظهار بی اطلاعی کرد وگفت فقط همکارم است واز اون روز گوشیش را خاموش کرد ایا این مرد می تواند با وعده زنی را از زندگی ساقط کند  وطوری که عاطفه مادری را فراموش کند  بچه ها را در عوض طلاق دادن  با من معامله کندکه مطلقا بچه ها را ملاقات نکند و اظهار می دارد که از تمام مردها تنفر دارد ودر اینده هیچ قصد ازدواج ندارد ولی من باور ندارم
تا حالا هر راهی که به ذهن شما خطور می کند که یک مرد برای بدست اوردن دل ی  یکزن انجام می دهد انجام داده ام ولی اثر نداشت وفقط به طلاق فکر می کند ایا صلاح است که طلاقش بدهم شاید دل به یکی بسته ومن روی دل خودم پا بگزارم وبزارم پی زندگیش برود ویا اون اذیت کنم وطلاقش ندهم اخه به گفته خودش هیچ علاقه ای توی این ده سال ازدواج به من نداشت واز من سواستفاده کرده لطفا راهنماییم کنید .

پاسخ:

شما ده سال زندگی مشترک  داشتید به راحتی نمی توانید تمام این سالها را فراموش کنید و همسر خود را ناسازگار قلمداد کنید مطمئنا روزها و لحظات خوش زیادی را با هم گذرانید.شما دو فرزند دوست داشتنی دارید. شما از دیدگاه خودتان برآورد کننده تمام نیازهای او بوده اید از دیدگاه یک زن و همسرتان چه؟ به نظر لازم است کمی احوالات خود را بررسی کنید برای اینکه چه شد که ما به این نقطه رسیدیم؟ از یک روانشناس کمک بگیرید.اگر همسرتان نمی آید چاره ایی نیست خودتان تنها بروید.انگشت اتهام و تهمت را از همسرتان بردارید و کمی آرام باشید با آرامش . مدیریت صحیح می توانید این مسئله را حل کنید.اذیت کنم و طلاق ندم که حل مسئله نیست. عذاب دادن خودتان و خانواده است.به خداوند توکل کنید و از خدمات حضوری روانشناسان و مشاوران خانواده استفاده و مشورت بگیرید. ان شالله اوضاع به سامان می شود.

منبع

پاسخ:

پرسش:

خانمی ۴۵ ساله هستم همسرم که ۶سال از م بزرگتره و۲۸ساله ازدواج کردیم  به خیانتش خودم  ودو تا دخنرام اعتراض کردیم کاربه ۱۱۰کشیده شد پرونده تشکیل شد ولی ایشان انکارکردن ماهم نتونستیم اثبات کنیم.
اکنون ۱۸ماهه بادختر کوچکم که۱۴سالشه خانه پدریم هستم و دختربزرگم بادامادم ازم میخوان ببخشم ولی دخترکوچکم راضی نیستن برگردم .
بااینکه دراین مدت به عناوین مختلف  منت کشی کرده واسطه فرستاده  ولی هنوز اشتباهشو فبول نکرده ولی مرتب پیغاام  میده برگرد اما من .نمیتونم ببخشمش

در ضمن وقتی بهش شک کردیم تعقیبش کردیم بعداز ۲ ساعت  وقتی از خونه  طرف بیرون میامد ما را دید اولش جا خورد بعد جمع  وجور کرد.گفت اومده بودم  بهش پول بدم  درحالیکه اون خانم شوهر داره  یک سال بود شک کرده بودم جرات نمیکردم مطرح کنم یکسال زجر کشیدم تا اینکه آن روز مچش و گرفتم نتونه انکار کند ولی متاسفانه نتونستم اثبات کنم. بعداز اون اتفاق جندنفر از فامیلشون گفتن ما دیده بودیم  ولی میترسیدیم بیان کنیم.

پاسخ:

بانوی عزیز اگر هر دو شما بخواهید رابطه زناشویی‌تان را حفظ کنید باید به فکر گام‌های بعدی باشید. قدم‌های بعدی سخت‌تر و مهم‌تر هستند. نجات و حفظ رابطه‌ای که از خیانت آسیب دیده است نیاز به همدلی هر دو نفر دارد. این هدفی نیست که به تنهایی به آن برسید.
تشخیص انگیزه‌های اصلی خیانت و حرف زدن درباره آن بسیار مهم است. اما همسر خیانتکار همیشه جزئیات را پنهان‌ میکند زیرا او نگران این مسئله است که حرف زدن درباره جزئیات فقط مشکلات را بیشتر و سخت‌تر ‌کند. گفت‌وگو درباره داستان خیانت باعث مطرح شدن حرف‌هایی می‌شود که نه گوینده و نه شنونده تحمل شنیدن آن را ندارند. سؤال‌هایی که جواب دادن به آنها سخت است و شنیدن جواب‌ها غیرقابل تحمل، بنابراین پیدا کردن انگیزه‌های خیانت و گفت‌وگو درباره جزئیات آن برای هر دو نفر شما نیاز به بینشی عمیق و مهارت‌های ارتباطی موثر دارد. اما هرچه به مسئله پرداخته نشود مشکلات پیچیده‌تر می‌شوند. مشاوره برای شما که تردید دارید و نمی‌توانید احساساتتان را درست بشناسید و نگران آینده رابطه هستید بسیار ضروری و کمک‌کننده است
ماجرای خیانت از روزی که همسرتان با نفر سومی صحبت می‌کند، آغاز نمی‌شود. سابقه این اتفاق به ماه‌ها و حتی سال‌ها قبل از آشنایی او با زن دیگری برمی‌گردد. به روزهایی که بی‌توجه به خطری که پشت در خانه‌تان کمین کرده، تنها با خیال اینکه همدیگر را دوست دارید به ریزه‌کاری‌های ارتباط‌تان بی‌توجهی می‌کردید. پس صادقانه و دور از تعصب به چالش‌ها و مشکلات زندگی مشترک خود نگاه کنید. برای شروع بهتر است نگاهی به رفتارها و باورهای خود بیندازید. سهم شما از فاصله‌ای که میان شما و همسرتان ایجاد شده چقدر است؟ بهتر است تصویر فرشته‌مانندی که از خودتان ساخته‌اید را پاک کنید و با پذیرفتن اشتباهات‌تان برای برطرف کردن‌شان تلاش کنید.
ایمن کردن زندگی مشترک، کار یک روز و ۲ روز نیست. ساختن روابط مطلوب نیازمند تلاش مداوم است. گرچه میزان همخوانی و شباهت شما و همسرتان تاثیر مثبت زیادی در دوام یک ارتباط موفق دارد اما آنچه در ایجاد و حفظ رابطه زناشویی اهمیت بیشتری دارد، برخورد مناسب با ناسازگاری‌ها و ناهماهنگی‌هاست.
یکی از بهترین راه‌های دستیابی به صمیمیت و نزدیکی در رابطه زناشویی خلاقیت و جست‌وجوی راه‌های تازه است. وارد شدن به خانه‌ای که همیشه یک شکل است، خوردن غذاهایی که همیشه یک طعم می‌دهند و دیدن فردی که هیچ وقت به ظاهرش نمی‌رسد حتی اگر در روزهای اول ایجاد مشکل نکند به مرور خسته‌کننده و عادی می‌شود و بیش از حد عادی شدن همان اتفاقی است که می‌تواند زندگی را به خطر بیاندازد. پس صمیمیت و دوستی را جایگزین رفتارهای مبتنی بر کنترل‌گری مانند سرزنش، تنبیه و… کنید.
در آخر متذکر میشوم بهبود و ادامه رابطه بستگی به خود شما دارد و پیشنهاد بنده مراجعه به خانواده درمانگر می باشد همراه با همسرتان

منبع

پرسش:

پاسخ:

پاسخ:

پرسش:

من یک خانم 41ساله متاهل دارای دو پسر9و3ساله چندی پیش از طریق وایبر با پسر مجرد 31ساله اشنا شدم و از طریق صحبت وچت علاقه دو طرفه ایجاد شد که میخواست منو بیرون ببینه که من دیگه کات کردم. واو اصرار میکرد که حتی پیشنهاد طلاق از شوهر وازدواج با اون روهم داد.الان 4ماه از کات کردن من میگذره ولی به اون علاقه دارم ودلبسته شدم ونمیتونم فراموش کنم از زندگی با همسرم چندان راضی نیستم ولی به خاطر پسرام کنار میام. از طرفی ازدواج با پسر مجرد که 10سال ازمن کوچکتره عاقلانه نیست. ومشکلات عدیده میشه با دلبستگیم چکارکنم اون فعلا فقط قصد دوستی داشت.

پاسخ:

چقدر خوبه که شما با اینکه دلبسته شدین این آگاهی رو دارین که این رابطه عاقلانه نیست.

استرس زندگی، مسئولیت فرزندان و گاهی بی توجهی های همسر همه باعث میشن ماها گاهی در دنیایی که در ذهنمون میسازیم به طور رویایی دلبسته بشیم تا کمی از افسردگی و اضطرابمون کم بشه. به احتمال زیاد در آغاز زندگی مشترکتون مشابه همین حسو نسبت به همسرتون هم داشتین که در طول مشکلاتتون در رابطه با همسر این دلبستگی کمرنگ شد و شما از آنجایی که یک زن هستین باید یک عشقی رو برای احیای  میل به زندگی در فضای ذهنی خلق کنید. ( زنها خلاقند و دوست دارند با عشق زندگی کنند )

پیشنهادم این هست که به جای ملامت خودتون و تمرکز بر غیر طبیعی بودن این رفتار، روی یک کاغذ آسیبهایی که در زندگی عاطفیتون چه گذشته و چه اواخراتفاق افتاده و باعث شده شما به افراد خارج از زندگیتون برای خلق عشق پناه ببرید رو بنویسید و با یک مشاور راهکارهای مناسب دیگر رو بررسی کنید.

در مرحلۀ بعد چیزهای خوبی که با این رابطه به دست خواهید آورد رو روی کاغذی دیگر بنویسید و رو بروی آن چیزهای خوبی که الان در زندگی دارین  و با این رابطۀ جدید اونها رو از دست میدین رو بنویسید وبعد تحت نظر یک روانشناس با بررسی دقیق نوشته هاتون یک تصمیم درست بگیرین.

برخی روابط هم پل برگشت رو خراب میکنند و هم راه آینده رو.

این حس زیبایی شناختی و عاشقانه رو  در مسیر سازنده تر مصرف کنید حتما برایتان بهتر از یک رابطه با عواقب مجهول هست.

منبع

پاسخ:

پاسخ:

پاسخ:

پرسش:

من جوانی هستم ۲۷ ساله که در سن ۲۰ سالگی عاشق دختری شدم  و بعد از یکسال اون دختر ازدواج کرد . مشکل اینجاست که اون با برادر بزرگتر من ازدواج کرد و الان من ۷ سال هست که با زن برادر خودم رابطه دارم ( خیلی نزدیک) چند بار هم ب این نتیجه رسیدیم که این رابطه عاقبت خوشی برای هیچ کدوم از ما نداره ولی باز ب هر بهونه ای این دوستی محکم تر شده من چطوری میتونم از این منجلاب بیرون بیام خواهشا کمکم کنید شاید دلیل اینکه تا الان مجرد بودم رفع نیازهام بوده با این خانوم !!!

پاسخ:

همینکه به دنبال رهایی از این اضطراب هستید شروع خوبیست ولی از خودتان بپرسید چرا 7 سال باید ادامه پیدا کند?
آدم بعضی وقتها باید خودش را جدی حسابرسی کند !
قدم اول قطع ارتباط است،آسیبهای این رابطه را که برای خودتان،آینده تان و اطرافیان دارد،لیست کنید تا آمادگی ذهنی و جرات بیشتری پیدا کنید.
اگر امکان این را داشته باشید به مکان دیگری بروید به بهانه کار یا تحصیل بهتر است .منظورم این است فاصله ها را به هر طریقی بیشتر کنید.
به انجام  ورزش و امور مذهبی بپردازید  و اهداف زندگی تان را مشخص کنید.

منبع

منبع

پرسش:

دختری ۲۳ ساله هستم که ۷ ماه است نامزد کردم. در این مدت من همیشه برای دیدن پدر و مادر نامزدم پیش ان‎ها می‌روم و با آن‎ها در تماس هستم. چون می‌دانم این کار باعث خوشحالی نامزدم می‌شود. اما نامزدم در این مدت فقط دو بار آن هم اوایل نامزدی با پدرم تماس گرفت.

الان سوال من این است که چطور می‌توانم به نامزدم بگم که به دیدار پدر و مادرم بیاید و تماس بگیرد؟ به نظرم این وظیفه ایشان است و من بابت این موضوع پیش پدر ومادرم خجالت می‌کشم. خودم نمی‌دانم چطور باید بگویم که ناراحت نشود. چون شنیدم هر چیزی را باید غیر مستقیم به مردها گفت.

یک سوال دیگر هم داشتم. نامزدم در برخورد با دخترها و خانم‎ها خیلی راحت است و دوست معمولی دختر زیاد دارد. مثلا برای من هدیه گرفته بود و وقتی داشت از پشت تلفن با پدرش صحبت می‌کرد، من صدایش را شنیدم که گفت: سه تا دختر فروشنده، رفیق‎های من هستند. ولی من هیچی به روی خودم نیاوردم چون می‌دانم هیچ ارتباطی نیست و آن دخترها هم می‌دانستند که دارد برای نامزدش هدیه می‌خرد.

ولی من از این موضوع خیلی ناراحت هستم و اینکه نمی‌دانم چطور باید با این موضوع کنار بیایم. از نظر خودش این روابط عادی است ولی من با حس حسادت زنانه‎ام نمی‎دانم چکار کنم. من چطور می‌توانم با این موضوع کنار بیایم؟ چطور به او بفهمانم که من اذیت می‌شوم؟ چطور باید باهاش برخورد کنم که رعایت من را بکند و کمی در رفتاراش تغییر ایجاد کند؟

به نظر شما به او بگویم که صدایش را شنیده‎ام که گفته است با فروشنده‎ها رفیق است؟

پاسخ :

سلام.  اینکه ایشان زیاد به خانه شما نمی‌آید، شاید به این علت باشد که هنوز با خانواده شما راحت نیست و خجالت می‌کشد. بنابراین هر وقت برای دیدنتان آمد، شما و خانواده‎تان با او راحت‎تر و صمیمی‎تر برخورد کنید تا کم‎کم خجالت او از بین برود. از طرفی هم شاید با خود فکر می‌کند اگر زیاد بیاید خانه شما، خانواده شما ناراحت می‌شوند، ولی وقتی با او صمیمی‎تر باشید و او رو زیاد تحویل بگیرید، احساس می‌کند آمدن او  به خانه شما مشکلی ندارد.

بنابراین شما به جای اینکه از ایشان بخواهید که به دیدن پدرمادرتان بیاید، از پدر مادرتان بخواهید او را دعوت کنند یا اینکه به همسرتان بگویند که به دیدن ما بیشتر بیا دل ما  برای شما تنگ می‌شود.

در زمینه ارتباط راحت ایشان با نامحرم هم، در صورتی که محرک شهوت نباشد یا اینکه ترس از به گناه افتادن در آن وجود نداشته باشد، از نظر شرعی اشکال ندارد، اما اگر احساس می‌کنید که ترس از به گناه افتادن در این رابطه ها وجود دارد، جایز نیست ایشان به این صورت با نامحرم رابطه داشته باشد.

بنابراین اگر واقعا می‌دانید که رابطه نادرستی نیست و نامزدتان هم در معرض خطر نیست، سعی کنید حساس نباشید، اما اگر احتمال وجود خطر می‌دهید، به نامزدتان بگویید: من به شما اطمینان دارم، اما از این‎که این قدر با دخترها راحتی ناراحت میشم.

منبع