ببینید وابستگی محیطی با توجه به شرایط ایجاد می شود و همانگونه که ایجاد شده است به مرور زمان نیز می تواند رفع شود و در این سنین خیلی سریع اتفاق می افتد. اما مهمتر از آن ذهنیت و نگرش ذهنی والدین به آن عملکرد و پیروی از آن ذهنیات است که درد سر ایجاد می کند و یا اینکه تداوم می بخشد . پس شما در نظر داشته باشید شاید من به خاطر راحتی و رسید به امور این شرایط را ایجاد کرده باشم بدون توجه به پیامد های آن .

پیشنهاد این است یک بررسی دقیق و برنامه ریزی دقیق به شما به خوبی کمک خواهد کرد تا بتوانیداز این وابستگی گذر کنید . 2 عامل اصلی در این عملکرد 1/ نگرش خودتون و همسرتون است به اینکه اگر خواهر شما نباشد مسائل به خوبی انجام نمی شود 2/ عامل دیگر نگرش و ذهنیات خواهرتون است که اگر او نباشد / یا اینکه او باعث است / یا عادت به او دارد و… از جانب افکار و ذهنیات و احساسات به مسئله نگاه نکنید.

اصول و قوانین داخلی و برنامه ریزی با حضور اعضاء خانواده باهم و تدوین آن با هم راه گشای کار شماست . ببینید باهم نه پدرو مادر فقط برای فرزند . با اولویت بندی و تصمیم گیری شما = خانواده . و انتقال مسولیت ها کلی انرژی ذخیره خواهید کرد و کلی به سلامت خود و خوانواده .

اینکه شما داد می زنید . اینکه شما غصه می خورید . اینکه شما حرص می خورید و… یک پایه گذاری غلط دارد شکل می گیرد . مسئولیت بدیم . یعنی این کار برای شماست . مشق شماست و اگر انجام ندادید شما پاسخگو خواهید بود. به گذارید ببیند که ندادن تکلیف از طرف دیگران چه پیامدی به بار برایش خواهد آورد .

اما از طرف دیگر این نوع عملکرد باید تحلیل شود که چه نیازی را در خانه ی مادر بزرگ یا در قبال شما برایش به وجود می آورد که او با وجود داد به آن پافشاری می کند.

مادر عزیز عادت‌های خواب جالب بسازید. نیازی نیست که عادت‌های خواب خیلی خاص و جزیی باشند اما باید برای کودک جالب و دوست داشتنی باشند. کودکتان باید مشتاق انجام دادن آنها باشد و شب‌هایش خاطره‌انگیز و متفاوت باشند. مثلا ممکن است خواندن یک کتاب مورد علاقه در محل خاصی از اتاق برای کودکتان بسیار جالب باشد یا دوش گرفتن، گوش کردن به یک موزیک و خوردن یک خوراکی موردعلاقه و سپس مسواک زدن به همراه آواز خواندن، دعا کردن، حرف زدن درباره اتفاقات روزانه و آداب بوسیدن و به آغوش گرفتن همگی می‌توانند بخشی از عادات خواب کودک شما باشند. حتما آداب خوابیدن را رعایت کنید زیرا این آداب برای کودکتان قوانین نانوشته‌ای خواهند بود که هم او را برای یک خواب آرام و بدون ترس آماده می‌کند و هم او را کودکی قانونمدار می‌کند.

به طور معمول یک دوش آب گرم، کودک را برای خواب آرام آماده می‌کند. اما اگر احساس می‌کنید بعد از دوش گرفتن کودکتان پرانرژی و هشیار می‌شود این عادت خاص را کنار بگذارید.
در اتاق کودک نخوابید و اگر کنارش دراز می‌کشید بعد از مدت کوتاهی بلند شوید. کودک نباید تصور کند که همیشه یک نفر باید در کنار او خوابیده باشد. یکی از دلایل ترس‌های شبانه کودکان این است که آنها ابتدا در آغوش پدر یا مادر به خواب می‌روند اما بعد در خواب احساس می‌کنند تنها مانده‌اند.
برای کودک قانون تعیین کنید و انتظارات معقول داشته باشید. به او بگویید «امشب تو اتاقت می‌خوابی و هیچ عذر و بهانه‌ای قبول نیست». این روش بسیار کمک کننده است. مثلا یادآوری کنید که او دیگر به مدرسه می‌رود و شما از او توقع دارید تا هر شب در اتاق خوابش بخوابد. بگویید«حالا که اینقدر بزرگ شدی می‌تونی به یکی از عروسکات اجازه بدی تا کنارت بخوابه و تو مراقبش باشی.»
در برابر گریه و زاری کودک تسلیم نشوید. اگر کودکتان گریه یا التماس کند و شما هم تسلیم شوید او برنده می‌شود. به او بگویید شما برای بوسیدن، به آغوش گرفتن و بحث و خواهش تمنای بیشتر بی‌حوصله و خسته هستید. اگر کودکتان به اتاقش بر نگشت بدون بحث او را به اتاقش ببرید. ضعف نشان ندهید و تسلیم نشوید. مطمئن باشید هر بار که تسلیم شوید او را برای حربه‌های بعدی آماده می‌کنید.
حتی اگر خسته هستید و یا غرق خوابید، بلند شوید و کودک را به اتاق خودش بازگردانید. قانون را یادآوری کنید«تو باید تو اتاق خودت بخوابی». باید به خودتان، همسرتان و کودک کمی سختی بدهید. اگر چند شب روی قواعد خواب پافشاری کنید خواهید دید کودکتان چگونه برای خوابیدن استقلال پیدا می‌کند.

جذابیت و آرامش  برای اتاق خواب کودک فراهم کنید
ـ یک عروسک خرسی «مامان» یا «بابا» تهیه کنید و به او بگویید آنها مراقبش هستند.

ـ پتو و ملحفه‌های زیبا تهیه کنید. اجازه بدهید کودک خودش پتویش را انتخاب کند.

ـ برای شروع یک هدیه در نظر بگیرید. مثلا برایش یک مسواک جدید بخرید. اگر او توانست یک شب را تنها در اتاقش بخوابد صبح روز بعد یک جایزه کوچک به او بدهید.

ـ یک مهمانی خواب برگزار کنید. به اتاق کودک بروید و در اتاقش قبل از خواب همگی یک خوراکی خوشمزه بخورید یا باهم آواز بخوانید. اجازه بدهید تا کودک در شب با اتاقش آشنا شود.

ـ حتما قبل از خواب کودک را کمی به آغوش بگیرید و با جملات مثبت و تأکیدی آرامش کنید. ترس‌ها را از کودک دور کنید و یادآوری کنید که پدر و مادرش مراقب و محافظ او هستند و شب‌ها به اندازه روزها خوب و آرامش بخش هستند.

نکات بیشتر
ریشه ترس‌ها و نگرانی‌های کودک از تنها خوابیدن در اتاقش را جستجو کنید. از او بپرسید آیا از چیزی می‌ترسد؟چه احساسی در اتاق خوابش دارد؟ ترس کودکان از موجودات خیالی مثل هیولای شب می‌تواند یکی از دلایل ترس از تنها ماندن در اتاق خواب باشد. حتی کودکتان از تخیل آنچه در کتاب‌ها خوانده است، حیوانات جنگل مثل شیر و ببر و گرگ و شنیدن قصه‌های معمولی مثل شنگول و منگول و از دست دادن پدر و مادر دچار اضطراب شبانه و بدخوابی شود. همچنین سایه اشیا می‌توانند او را بترسانند. به همین دلیل شما باید دلایل ترس کودک از تاریکی و خواب را بفهمید و در گام بعدی ترس‌ها را از او دور کنید.
*به او بگویید که حیوانات جنگل هرگز نمی‌توانند وارد اتاق خوابش شوند. هیولا واقعی نیست و اگر فکر می‌کنید بعضی از قصه‌های خیالی می‌توانند برداشت غلطی برای کودکتان ایجاد کنند آنها را نخوانید.
شب‌ها قبل از خواب برای کودکتان شعر و ترانه بخوانید و یا اگر کودکتان قوه تخیل بالایی دارد و تحت تاثیر خیالاتش است از موجودات خیالی دوست داشتنی مثل ستاره یا پرنده و فرشته نگهبان حرف بزنید. آسمان پرستاره شب و نور ماه را نشانش بدهید و فانتزی‌های مثبت و خوب کودک را تقویت کنید و از غلبه خیر بر شر و پیروزی فرشته بر دیو داستان بگویید.
** اگر کودک از تاریکی شب می‌ترسد یک چراغ خواب روشن کنید و یک بار اشیا را در تاریکی نشانش بدهید تا او مطمئن شود در تاریکی اشیا تغییر نمی‌کنند یا چیزی کم یا اضافه نمی‌شود.
**یک رایحه خوش می‌تواند برای کودک آرامش بخش باشد. از اسپری‌های خوش بو کننده هوا یا عودهای خوشبو استفاده کنید.
**اگر کودکتان اسباب بازی خاصی دارد که دوستش ندارد و یا حتی از آن می‌ترسد، آن را کنار بگذارید. برای اینکه مطمئن شوید می‌توانید از کودک بپرسید از کدام اسباب بازی یا عروسکش می‌ترسد یا دوستش ندارد.
**یک لیوان آب در کنار تخت کودک بگذارید یکی از بهانه‌های کودک برای بیرون امدن از اتاق خواب تشنگی است.
** قبل از خواب کودک را به دستشویی ببرید تا با آرامش بخوابد.
** ممکن است در پروژه جداسازی، کودک دچار شب ادراری نیز بشود. هرگز با عتاب و تحقیر واکنش نشان ندهید و این شرایط را تحمل کنید. حتما از او بپرسید که چرا شب جایش را خیس کرده است.
**یک هدیه کوچک و مورد علاقه تهیه کنید و بعد از اولین شب موفقیت آمیز در مدرسه و در حضور دوستانش به کودک هدیه بدهید. تاثیر این روش بی نظیر است.
**اگر ترس‌های کودک اغراق آمیز و نامعقول است پیش از برنامه ریزی برای جدا سازی با کمک یک روان پزشک و روانشناس کودک، ابتدا دلایل ترس را بشناسید و درمانش کنید.
**هرگز دو مورد خاص که می‌توانند برای کودک بحران ساز باشند را همزمان اجرا نکنید. ابتدا باید از آرامش روحی و حساسیت‌های عاطفی کودک مطمئن شوید و سپس قدم‌های بزرگ و تاثیرگذار را بردارید.

مسئله ی خود ارضایی بسیار پارامتر پیچیده است و ما نمی توانیم به این راحتی برچسب بزنیم. و آن نیاز به بررسی دارد.

اما نکته ی که اشاره کردید گفتید احساس کردم به صورت نا خود آگاه حرکت رو میکنه . که آنچه در ناخود آگاه ما باشد ریشه در گذشته دارد و باید مسائل به وجود آمده در گذشته بر رسی و عامل را دریافت و حل کرد . نکته ی دیگر اینکه در ناخود آگاه باشد دیگر خود ارضایی نیست . خود ارضایی عملی است که کاملا آگاهانه صورت می گیرد و فرد از وضعیت جسم بیرونی و درونی و روانی خود کاملا آگاه است.

علائمی که شما می گید سن را مشخص نکردید و باید در کنار آن عوامل قبل و بعد از آن وضعیت هم وجود داشته باشد تا بتوان تحلیل درستی ارائه داد.

مادر عزیز  برای این کار دستورات را به صورت بازي در آوريد مثلاً : چقدر طول مي كشه رختخوابت را مرتب كني؟ فكر مي كني تو زودتر مي توني لباسهايت را توي كمد بگذاري يا مامان غذا درست كنه ؟
4. رفتار كودك ( نه خود كودك ) را مورد تشويق يا انتقاد قرار دهيد. به جاي اين كه بگوييد : حالا بچه خوبي شدي . به او بگوييد : چقدر خوب است كه آرام نشسته اي . يا بگوييد چقدر مرتب لباسهايت را تميز نگه داشته اي .
5. پاداش و تشويق هاي شما برنامه ريزي شده نباشد. نبايد بگوييد : اگر رختخوابت را جمع كردي تو رو پارك مي برم . بلكه بدون اعلام قبلي باشد و بعد از پاداش دادن بگوييد به خاطر فلان كارت ما شما را به پارك برديم .
6. تا زماني كه رفتار جديد نيازمند پشتيباني است به تشويق ادامه دهيد، اما آن را كم كم كه به تثبيت رفتار مورد نظر مي رسيد نسبت به آن رفتار كم كنيد .
7. از جنگ قدرت با كودك خود بپرهيزيد .
8. رفتار هاي نادرست او را ياد آوري نكنيد.
9. از داد و فرياد استفاده نكنيد .
پس به كودك خود احترام بگذاريد و از امر و نهي صرف پرهيز كنيد. به آنها حق سخن گفتن بدهيد، دليل مقررات را توضيح دهيد و منظورتان را به روشني بيان كنيد . ضمناً برخي از اوقات فراغت كودكتان را با ارتباط و رفت و آمد با ديگران و همسايه ها بايد پر كنيد. با اطرافياني كه با شما هم سطح هستند و خانوادهاي سالمي مي باشند كه تاثيرات منفي براي كودك شما ندارند رفت و آمد داشته باشيد. با همكاران و دوستان خود در ارتباط باشيد خصوصا آن دسته از خانوادهايي كه كودك هم سن كودك شما دارند.
در آخر متذکر میشوم که کودک مسئولیت پذیر باید الگوی مسئولی هم داشته باشد پس بیشتر در نظم خود و همسرتان دقیق شوید حتما یکی از والدین الگوی بی نظمی را در خانه دارد مثلا زمانی که از بیرون امده و لباس را درآورده و روی دسته مبل می اندازید…

مادر گرانقدر مهم ترين كار در بر طرف كردن مشكلات رفتاري كودكان، برقرار كردن ارتباط عاطفي با كودك مي باشد. ممكن است بگوئيد هر مادري فرزند خود را دوست دارد و به او عشق مي ورزد؛ بله اين مطلب درست است اما منظور من رعايت كردن نكات ريزي است كه ممكن است از ديد شما مخفی بماند. ارتباط عاطفي با كودك نقش پلي بين شما و كودكتان را دارد. تا زماني اين پل بين شما و كودك ايجاد نشده است، تلاش هاي تربيتي شما فايده اي ندارد و به هيچ نتيجه اي نمي رسد. پس در اولين گام بايد تلاش كنيد كه اين پل بين شما و كودكتان بر قرار شود؛ با روش های زیر :
1. با كيفيت ترين زماني را كه در آن حوصله ارتباط و بازي با كودك خود را داريد انتخاب كنيد؛ با كودك خود گفتگو كنيد و همراه او بازي مورد علاقه او را انتخاب كنيد؛ در طول روز در طول زماني كه انتخاب كرده ايد (با کیفیت ترین زمان)، با كودك خود بازي كنيد. (حداقل يك ساعت)؛ شايد اين مطالب به نظر شما ساده بيايد اما در حل مشكلات كودكان، اين تكنيك كارايي زيادي دارد.
2. زماني كه كودكتان شروع به چنگ زدن مي كند، صبور بوده و زود از كوره در نرويد. از چنين فرصت هايي براي آموزش كودك خود بهره گيريد. با آرامش با او صحبت كنيد و به او بگوئيد چگونه براي به دست آوردن خواسته هاي خود بايد عمل كند.
3. كودكان از نوع برخورد اطرافيان، واكنش بعدي را انجام مي دهند؛ بنابراين شايسته است گاه در مقابل برخي از رفتارها و واكنش هاي او بي تفاوت باشيد تا آن رفتار در وي خاموش گردد؛ زيرا چه بسا توجّه شما خود به خود باعث تقويت رفتار در كودك گردد. به عنوان مثال وقتي كودك مي بيند شما در برابر چنگ زدن او برآشفته شديد تازه ياد مي گيرد كه براي آشفته شدن شما بايد چه كند.
4. زمينه بروز اين گونه رفتارها را در فرزند خود كاهش دهيد. به عنوان مثال اگر تجربه نشان داده مثلاً زماني که با تندي با او برخورد مي شود او دست به چنگ زدن مي زند، سعي كنيد خود و ديگران چنين رفتاري با او نداشته باشيد.
5. با توجّه به موقعيّتي كه او اقدام به چنگ زدن مي كند، سعي نماييد در برخي از مواقع از روش محروم سازي به جاي تنبيه كلامي و رفتاري براي كاهش رفتار نادرست فرزند خود بهره گيريد. به اين صورت كه پس از اقدام وي به چنگ زدن به او اجازه ندهيد با اسباب بازي هایش بازي نمايد. به او توضيح دهيد كه چرا او را از اسباب بازي هايش محروم شده است. او را از اسباب بازي هايش دور كنيد تا مهلت يابد كه دريابد چرا او را از اسباب بازي هايش، دور نموده ايد ( براي مدت زياد او را از اسباب بازي ها دور نكنيد؛ زيرا در اين صورت فراموش مي كند كه چرا چنين رفتاري با او داشته ايد). به وي بگوييد كه اگر به شما قول دهد كه ديگر اين كار را تكرار نكند او را به محل بازي بر مي گردانيد.
6. در انتخاب‌ فيلم و كارتون نيز دقت‌ نموده و شرايطي‌ فراهم‌ آوريد تا فيلم و کارتونی‌ كه مناسب‌ سن‌ وي‌ نيست را نبيند.
7. يكي از دلايل تكرار رفتار پرخاشگرانه اين است كه كودك به اين نتيجه مي‌رسد كه نه ‌تنها رفتار پرخاشگرانه‌اش منجر به پيامد بدي نمي‌شود بلكه تقويت هم مي‌شود. مثلاً والدين گاهي چون حوصله سر و صدا و داد و فريادهاي كودك خود را ندارند يا از رفتارهاي پرخاشگرانه او مي‌ترسند، هنگام بروز رفتار پرخاشگرانه از سوي كودك سريع او را به خواسته‌اش مي‌رسانند تا او را آرام كنند، در نتيجه كودك ياد مي‌گيرد براي رسيدن به خواسته‌اش پرخاشگري كند. گاهي هم كودك تنها براي جلب توجه والدين به خود و قراردادن خود در كانون توجه خانواده پرخاشگري مي‌كند و والدين نيز بدون آنكه متوجه باشند با توجه به او (توجه مثبت مثل دلسوزي كردن) او را به خواسته‌اش مي‌رسانند و به اين ترتيب احتمال اينكه در دفعات بعد براي جلب توجه والدين، پرخاشگري كند را افزايش مي‌دهند. پس بايد مراقب باشيد كه با رفتار خود موجب تقويت رفتار منفي در او نشويد.
8. اگر بد رفتاري‌ كودك نشانه اعتراض وي است، به او و اعتراضش گوش دهيد؛ زيرا گاه بدرفتاري‌ در بچه ها نشانه اعتراض آنهاست. اين نوعي رفتار تلافي جويانه است كه برخي از كودكان در پيش مي گيرند؛ زيرا احساس مي كنند فقط با اينگونه رفتارها است كه مي توانند نارضايتي خود را نشان دهند.
9. در موارد عدم چنگ زدن ، رفتارهاي مثبت كودك مورد تشويق و توجه قرار گيرد. جهت تقويت رفتارهاي مثبت مي توان از جدول رفتاري و امتياز دادن بهره برد .البته با توجه به سن او بايد بيشتر بصورت ديداري باشد تا بتواند بفهمد؛ يعني قرار گرفتن و بالا رفتن امتيازات را ببيند.
10. در مخالفت هاي خود با كودك ، دقت داشته باشيد كه پاي « نه گفتن » خود بايستيد تا كودك تصميمات را جدي بگيرد. جديت و قاطعیت شما ، آرامش و امنيت را براي كودك به ارمغان مي آورد. البته منظور ما از قاطعيت به موقع ، خشونت و ديكتاتوري در برابر فرزند نيست. (در تربيت او كم نه بگوئيد اما محكم)
11. آنچه مي گوييد واقعي و درست باشد. مثلاْ اگر بچه كار خوبي انجام داد و به او قول هديه داديد ، بايد سر موقع هديه اش را به او تحويل دهيد. اين كار باعث مي شود كه فرزند روي حرف والدينش حساب باز كند و براي تقويت رفتارهاي خود و جلب رضايت پدر و مادرش، تمام تلاش خود را به كار گيرد. اما اگر به او قول دهيد و در عمل به قولتان ، سستي به خرج دهيد ، كودك به حرفتان اعتماد نمي كند و كم كم نسبت به انجام كارهاي مفيد و خوب بي رغبت مي گردد. در مقابل اگر بچه كار اشتباه و عمدي را انجام داد و او را تنبيه محروميتي كرديد، بايد حتماْ تنبيه محروميتي خود را عملي كنيد. اگر اين كار را نكنيد ، كودكتان اين برداشت را مي كند كه انجام كارهاي اشتباه، تنبيهي را برايش به همراه ندارد و تنبيه هاي ذكر شده توسط والدين ، هرگز عملي نخواهد شد.
12. اگر هم كودك شما عصباني و خشمناك شد، شما در برابر او عصباني نشويد و راهکارهایی که در بالا ارائه شد را پیاده کنید.

ببینید جای خواب با توجه به شرایط و امکانات باید اصولی انجام شود آنچه در شرایط کنونی شما خیلی مهم است که می توانید روی آن برنامه ریزی بکنید این است که دختر شما در رختخواب شما نخوابد یعنی اینکه تشک ، بالش ، پتوی ایشان از شما جدا باشد .

نکته ی بسیار مهم نشیوه ی عملکرد و اجرای آن است . که برای این برنامه باید بسیار کند و با حوصله و علمی عمل کنید کهه به واسطه ی آن آسیب دیگر به وجود نیاورید. به فرزند نمی گویید که از فردا قرار است این کار را بکنیم . تو دیگه بزرگ شدی زشت که پیش ما بخوابی و…

اطرافیان را نسبت به این موضوع آگاه نمی کنیم که حساسیت موضوع زیاد شود. در موقعی که در جایی هستیم روی این موضوع پا فشاری نمی کنیم .

بازهم تاکید می کنم حرکت بسیار کند باید باشد . از حالا تا شروع سال تحصیلی زمان را حساب کنید . برانمه ریزی دقیق و تداوم دار باشد . حساسیت در خود و فرزند و اطرافیان به وجود نیاورید. به عنوان مثال برای شروع همینکه دوتا متکا بگذارید کفایت می کند . بقیه مراحل چون اطلاعات کافی نیست و در هر شخص با دیگری فرق است . نمی نوان بیان کرد و برای یک برانامه علمی نیاز به شرایط خواب فرزند ، وضعیت خواب در طول شبانه روز ،وضعیت بیدار شدن و یک سری اطلاعات دیگر است . که در دست نیست.

مادر عزیز تا جائیکه پرت کردن اشیاء توسط کودکتان خطری برای اطرافیان ایجاد نمی کند، نباید او را سرزنش و یا تنبیه کنید. متوقف کردن کودکتان از پرت کردن اشیاء به اطراف در این سن تلاش بیهوده است. به جای اینکه او را متوقف کنید سعی کنید به او یاد بدهید که چه چیزهایی را می تواند پرت کند و چه چیزهای را نباید پرت کند. اگر تعداد وسایلی که به او اجازه می دهید پرت کند زیاد باشد، او سریع تر یاد می گیرد که چه چیزهایی را نباید پرت کند. او را به پرت کردن چیزهای بی خطر تشویق کنید، مثلاً در منزل تعدادی توپهای فرم فومی یا پارچه ای تهیه کنید و با یکدیگر توپ بازی کنید و یا اگر به خرید می روید از او بخواهید خرید شما را داخل چرخ بیاندازد، او از اینکه به او اجازه دهید که خورده سنگهای کنار جوب را داخل جوب پرت کند بسیار لذت می برد. به این ترتیب او کم کم یاد می گیرد که پرت کردن چیزهای مناسب در زمان و مکان مناسب اشکال ندارد. اگر او چیزی را پرت کردکه نباید می کرد بعنوان مثال قاشق غذاخوریش را، به او تذکر بدهید قاشق برای پرت کردن نیست، وقتی غذایت را تمام کردی می توانی توپت را پرت کنی و بعد از غذایش به او توپ بدهید تا پرتاب کند. در صورت ایجاد ریخت و پاش بر اثر پرتاب اسباب بازی هایش از او نخواهید که آنها را جمع کند بلکه با کمک همدیگر مرتب کنید.
در صورتی که کودک شما از روی عصبانیت به سوی کودکان و یا افراد دیگر چیزی را پرت کرد، در این صورت بهترین کار این است که در صورت امکان، هر چند بار اول او را نادیده گرفته و به او محل نگذارید. زیرا اگر کودک بداند که می تواند با پرت کردن اشیاء به سوی دیگران توجه شما را جلب کند، حتماً این کار را تکرار خواهد کرد. اما اگر دیدید که او این کار را تکرار می کند و یا باعث ایجاد ناراحتی و درد در کودک دیگری می شود در این صورت بلافاصله او را از محیط دور کرده و با آرامش ولی قاطع به او بگویید «کاری که کردی درد داشت نباید این کار را بکنی».
اینکه او را از محیط دور می کنید به او مهلت می دهد که فکر کند چرا از زمین بازی و یا جاییکه داشته لذت می برده دور شده است و اگر هر بار که او از روی عصبانیت چیزی را پرت کرد همین کار را تکرار کنید، او می داندکه برای چه از بازی دور شده است و به احتمال بسیار زیاد دست از پرتاب اشیاء به سوی هم بازیهایش بر می دارد. البته به یاد داشته باشید که برای مدت زیاد او را از محیط دور نکنید در غیر این صورت او فراموش می کند که چرا از بازی کردن دور نگه داشته شده است. در حالی که به او توضیح می دهید جرا او را از محیط دور کرده اید حتما از او تعریف هم بکنید طوری که گفتۀ مثبت و منفی شما پشت سر هم باشد. مثلا می توانید بگویید” تو که آنقدر بچۀ خوبی هستی این کار را نمی کنی. پرت کردن کار بدی است”.

سنين 3 تا 4 سالگي را آغاز پرخاش‌گري كلامي در کودکان می باشد. در اين ميان نقش والدين بيش از پيش در ترك اين عادت مؤثر است، چرا كه هرگاه او بفهمد از طريق عصباني شدن به خواسته‌هايش مي‌رسد و مي‌تواند توجه بسياري را به خود جلب كند و اضطراب در والدين به وجود بياورد، خشم خود را تکرار می نماید. علل پرخاش‌گري، بسته به نوع شخصيت فرد، متفاوت است، اما مهم‌ترين علل پرخاش‌گري عبارتند از علل جسماني، ناكامي، رفتار متضاد والدين و غيبت‌هاي طولاني آنها است.
بچه‌هايي كه از نظر جسماني مشكلاتي مانند كم‌كاري يا پركاري بعضي غدد، مشكلات بينايي يا كم‌خوني دارند، آمادگي بيشتري براي پرخاش‌گري دارند. همچنين وقتي كودك تمايل به چيزي دارد، ولي مانعي باعث مي‌شود كه به خواسته خود نرسد، انسان يك سري نيازهايي دارد كه اگر مانعي براي ارضاء نيازهاي واقعي او به وجود بيايد، زمينه براي پرخاش‌گري او مهيا مي‌شود. گاهي كودكان، پرخاش‌گري را از والدين، دوستان و فيلم‌هايي كه مي‌بينند تقليد كرده و ياد مي‌گيرند.
رفتار متضاد والدين زمينه‌ساز بروز پرخاش‌گري می باشد: براي مثال، پدري كه دستور مي‌دهد و مادر برخلاف آن دستور عمل مي‌كند و بالعكس و همچنين غيبت‌هاي طولاني والدين، عاملي براي پرخاش‌گري كودكان‌شان است.
قبل از هر چيز بايد كودك از نظر جسمي چكاپ كامل شود تا اين اطمينان حاصل شود كه از نظر جسمي و غدد مشكل خاصي ندارد.
و سپس نبايد اجازه داد پرخاش‌گري و خشونت در كودك تثبيت شود و به صورت عادت درآيد، كودك اگر دريابد كه با اين شيوه عمل مي‌تواند موفق شود، هرگز تن به مصلحت نخواهد داد و احساس خواهد كرد كه از طريق پرخاش‌گري مي‌تواند به خواسته‌اش برسد.
در موقع پرخاش‌گري نبايد بر سر كودك داد كشيد: اين امر ممكن است اثري فوري داشته باشد، ولي در درازمدت كاري بيهوده است، چراكه كودك با والدين لج كرده و درصدد عصباني كردن آنها برمي‌آيد.

به نظر می رسد شما دراقتدار ومدیریت  خود دچار تزلزل شده اید؟!!! زمانی که کودک شما آرام است رفتارهای درست اورا تشویق کنید و برنامه ای با نظر ومشارکت خودش برای مدیریت رفتارنامناسبش تنظیم کنید. دراجرای قرارداد قاطعیت داشته باشید و قوانینی را وضع کنید که بتوانید عمل کنید . از کتاب چگونه با کودکم  رفتارکنم  (انتشارات مروارید)کمک بگیرید. قاطع وخونسرد باشید.

بسیاری از رفتارهای کودک همانطور که خودتان اشاره کردید ازراه یادگیری کسب میشود بنابراین الگوی عملی خوبی برای کودکتان باشید. برای جلوگیری از لجبازی کودک  چند نکته رابخاطر داشته باشید:  تنبیه، فشار، اجبارو مقایسه کردن کودک با هم تایش رافراموش کنید. درامور ریز کودک مداخله نکنید.  حق انتخاب وتصمیم گیری برای این کودکان باهوش مانند آرامبخش عمل میکند. هنگام استفاده ازکلمات ناشایست تا آنجا که امکان دارد توجه خود را حذف کنید ونادیده گرفتن این رفتار کمک به خاموشی آنها به مرور زمان میکند. شکار لحظه ها مهارتی است که شما وپدر باید داشته باشید ورفتارهای خوب هرچند خیلی کوچک وی را ببینید وتشویق کلامی کنید. کتاب چگونه  با کودکم رفتارکنم  انتشارات مروارید  دراین مسیر کمک خوبی به شماست. پر توان باشید.

دوست عزیز،قبل از هرچیز معاینه وآزمایشهای اولیه  توسط پزشک  متخصص کودک به ما کمک میکند که نگرانی از اختلالات هورمونی را حذف کنیم. درمرحله بعد بررسی رابطه والدین با کودک ضروری است.یکی از دلایل خجالتی بودن کودکان عدم اعتماد به نفس  میباشد. پرخاشگری کودک در حضور کودک دیگر دلیل براحساس عدم امنیت  وشاید حسادت ازتوجهی که نیازمند آن است ومتاسفانه به طور صحیح دریافت نمیکند باشد. در صورت داشتن  اطلا عات  صحیح ازنوع رابطه پدر ومادر با کودک میتوان توضیح دقیقتری ارائه داد

خانم عزیز، به خاطر داشته باشید حذف این عادت یک شبه  صورت نمیگیردونیاز به صبوری داردوپشتکار.رفتار نادیده گرفتن باقهر کردن وبی محلی متفاوت است.نادیده گرفتن درصورتی موثر است که شما باتنش زیاد وفشار روانی آن را انجام ندهید.رفتار رانادیده بگیرید نه خود کودک را . به محض انجام عمل مغایر اورا تشویق کلامی یا نوازش کنید.درصورت امکان جای خواب او یا جای تلویزیون نگاه کردن اورا تغییرات کوچک وجذابی بدهید (خرید ملافه جدید،گذاشتن صندلی جدید برای تماشای تلویزیون ،تهیه سی دی های کارتون  جذاب و…)تا تکرار عادت کمرنگ شود.موفق  میشوید.

دوست عزیز ،در واقع اکثرکودکان ،2 تا 5ساله هر از گاهی به درجات متفاوتی کنترل خود را از دست داده و شروع به بدرفتاری هایی نظیر گریه و زاری ،جیغ و فریاد زدن ،پای به زمین کوبیدن و یا خود را به زمین انداختن می کنند .اساسا بدخلقی نوعی رفتار ناپخته در برابر خشم و عصبانیت است و کودکان در در حالت دست به چنین واکنشی می زنند :
-ابراز ناراحتی یا مقاومت در برابر ناتوانی یا بی میلی در انجام کاری
– تاکتیکی برای به دست اوردن و رسیدن به خواسته خود.
به صورت کلی در مواجهه با بد خلقی کودک بایستی قبل از هرچیز دو مسله مهم را همیشه به خاطر سپرد
1-خونسردی خود را حفظ کنید،مهم ترین الگوی تربیتی کودکان شما هستید و اگر شما نتوانید عصبانیت خود را کنترل کنید چگونه انتظار دارید او از شمابیاموزد.
2.هرگز تنبیه فیزیکی نکنید و کودک را سرزنش یا توهین نکنید.
با توجه به اینکه فرزند شما در دوره سنی مهمی قرار دارد و نوع رفتار شما بسیار اثر گذاراست ،در صورت تمایل می توانید از پکیج اموزشی راهکارهای مقابله با لجبازی کودکان ،اینجانب ،که یا به صورت کارگاه برگزار میشود و یا به صورت جلسات مشاوره استفاده نمایید.

اگر این اتفاق قبلا نبوده است مهم این است که 1/ از کی شروع شد2/در چه زمانهایی انجام می شود دقیق یاد داشت کنید 3/ قبل از آن اتفاق چه اتفاقی افتاده است4/چه مدت زمان طول می کشد 5/ آیا یک سری از عملکرد هایی که دارد نسبت به گذشته مثلا 3ماه قبل دارد از دست می دهد یا نه 6/ مراحل رشد را بصورت طبیعی می گذراند ؟ تاخیر در رشد را داشته یا نه ؟ مسائل کودک بسیار ریز و حساس است و نمی توان سریع قضاوت کرد .باید خوب دید و بعد تحلیل کرد .